Öğlen saat 12'de eve gelmeme rağmen çalışıyor olmak hem bedenen hem de zihnen oldukça zorluyor beni. Çalişiğim yerde hic huzurlu ve mutlu degilim. Evet dışarıdan çok erken geldiğim söylenebilir ancak insanda ne hal kaliyor çocuğuyla oynayacak, ne de istek ! 13 aylık kızıma kimse kahvaltı yaptıramadığı icin gece iki kez uykusunda doyurup öyle çıkıyorum evden. Güya gece beslenmesini kesecektim ! Muhtaciyet deseniz apayrı bir konu. Bakan kişinin -ebeveynlerin- sürekli bıkkınlığını ifade edişindeki çaresizliğim, kızımla birlikte uyanamayışıma yanışım, ben bağlanma sağlamaya çalışırken ustaca üst üste dizmeye çalıştığım taşları ebeveynlerin tecrübe adını verdiği cahilce tavırlarıyla yıkışı, tüm bunların içinde bütüüüün gün aşırı iştahsız bir çocuğa yapacağım yemekleri ve yedeklerini düşünmek ve bunları yapmak için yardım istediğinde tekrar burnumdan gelmesi artık iyice yıpratmaya başladı sinirlerimi. İzne ayrılmak istiyorum ancak finansal anlamda baya zorlayacak gibi görünüyor. Çalışmayan, hatta izinde olan arkadaşlara soruyorum; dedikleri gibi çok mu pişman olurum acaba izne ayrıldığim taktirde, herkes çok sıkıldığindan, dışarısınin bir nefes oluşundan bahsediyor. Izne ayrildigim taktirde kaybedecegim miktar küçümsenecek bir rakam degil, borcumuz hayli yüklü. Kenara ayiridigim parami kullanacagim ayrildigim taktirde. e bir daha da kizimla bu denli vakit gecirme sansim olmayabilir de. Ömür boyu içimde de kalabilir. Önerilerinize açığım sevgili anneler bu hususta.