Hasta Bir Çocuğa Güven Vermeye Çalıştım

[Ayşe Gençer]

Bugün 0-6 yaş arası kanser hastası olan çocukların bir yerde toplanıp sırayla genel anesteziye alındığı bir devlet hastanesindeydim. Çocuklar aç aç sıralarının gelmesini beklerken alınan çocuklar da bir yandan muayene edilip ailelerine teslim ediliyordu. 5 yaşlarında gürbüz bir erkek çocuğu babasının kucağında diğer çocukların aileleri ile sıralarını beklediği salona getirildi. Üzerinde mavi ameliyathane önlüğü ve açılan kısımdan görülen süper kahramanlı bir iç çamaşırı vardı. Babası çocuğu getirip pusetine koydu. Çocuk bir yandan anestezinin etkisi ile yarı uykulu ağlarken elinde takılı kelebeği fark etmişti. Durmadan acıyor acıyor diyerek ağlıyordu. O esnada baba çocuğun ağlamasına daraldı. Anne de bu arada bir yandan üzerini giydirmeye çalışıyordu. Çocuk iri yarı baygın gibi olduğundan be gürbüz olduğundan pusette oturduğu yerde giydirilmesi zordu. Çocuk hala ağlıyordu nasıl! Anne de baba da duyarsız. Baba üstüne sabırsız ve darlanık. Anne üstünü çarçabuk giydiremedi diye birbirlerine bağırdılar. Çocuk elinde kelebek nedeniyle korkmuş ağlıyor, acıyor diyordu. Anne durmadan acımıyor, sus diye çocuğuna kızarken bir yandan babaya laf yetiştiriyordu. Baba çocuğun ağlamasına daha fazla tahammül edemedi. Sadece tişörtünü giydirmişti annesi. Eşofmanı dizlerindeydi, yukarı çekememişti. Baba bir hışımla puseti kaptığı gibi hemşireye doğru gitti kızgın kızgın bir şeyler söyleyerek. Çocuk üzerinde iç çamaşırı ile onca insanın önünden geçip geri geldiğinde hala acıyor diye ağlıyordu. Anne aynı duyarsızlıkla çocuğunu giydirme çabasındaydı. Dayanamadım gittim annenin yanına, pusette oturan çocuğun yanına çömeldim. Anneye belki anlaşılmaya, şefkate ihtiyacı var dedim. Yok öyle bir şey değil, biliyor artık öğrendi dedi. Mızmızlığından yapıyor demek istiyordu ifadesinden anladığım. Baktım anneden hayır yok. Çocuğun pamuk tombik elini tuttum. Gözlerine bakmaya çalıştım. Yumuşak bir sesle acıyor mu? diye sordum. Biliyor musun birazdan geçecek, her şey yolunda gibi bir şeyler söyledim birkaç kez. Çocuk sakinleşti bana baktı. Sustu. Gülümsedim. Gülümsemedi ama sakinleşti. Sonunda üstü giydirilmişti. Öylece ayrıldılar.

Bu seferlik elimden sadece sakinleştirmek geldi...

Keşke o yavrucak için daha çok şey yapabilseydim...

Her zaman çocuklar için bir şeyler yapacağım. Görüp geçmeyeceğim. Elimden ne kadarı gelirse...
Allah hepimize bu yolda yardımcı olsun. Hikayelerimiz çok olsun. Buradan hepsini paylaşalım. Hikayelerimiz arttıkça artsın. Bu bir iyilik hareketi olsun...

İşte bunlar gönlümden geçenler. Ne dersiniz hep beraber bunu başarabilir miyiz?

[Ayşe Gençer]

Ayse hanım gecenlerde benım de basıma bır sey geldı hastanede mahfoldum. Acılde oglum ıcın serum baglanmıstı. Kucuk bır rahatsızlık gecırdık. Dıger yatakta dort bes yaslarında bır erkek cocugu vardı. Perde kapalıydı yuzlerını goremedım ama seslerı hala kulagımda. Cocuk cok aglıyordu. Acıyor dıye aglıyordu. Aynı anlattıgınız cocuk gıbı. Babası oldugunu dusundugum yetıskın erkek sesı geldı bır de. Aglama ağlarsan vururum!!! Dıyordu o ses. Ben perısan oldum ne demek aglarsan vururum. Acısını da nı yasamasun yavru. Ogluma serum takılıydı kucagımdaydı. Kalkıp yanlarına gıdemedım. Elimden bır sey gelmedı ama cok kotu oldum. Cok sukur kı hemsıre aglasın tabı kı aglayacak acıyabılır dıyebıldı. Nasıl bır psıkolojıyle buyuyecek bu cocuk. Elımız uzanmıyor her yanlısa bazen ımkan olmuyor bazen gucumuz yetmıyor. Allah gorsun kollasın gozetsın yavruları

Yetecek sevgili Atika yetecek Allah'ın izniyle. Onlar Allah'ın bize emanetleri. Hepimizin yavrusu. Annesi babası olmaları kimseye çocuğunu incitme hoyratça davranma hakkı vermiyor. Ne kadar çok kişiye ulaşabilirsek yılmadan bıkıp usanmadan bunun için çalışacağız. Onlar bizim geleceğimiz.
Çocukların duyulması gerekiyor. Duyulmayan çocuk duyarsız oluyor yarın öbür gün ya benim ya sizin ya buradaki başka birinin el bebek gül bebek yetiştirilmiş çocuğun başına bela olacak. Hiç küçük büyük demeyelim bazen Adem Hocamızı birine tavsiye etmek de Bir Çocuk İçin Bugün Ben hikayesi!
Hani peygamberimizin bir hadisi var "Komşusu açken tok yatan bizden değildir." diye. Nasıl orada ben nasıl tokum diye işin içinden çıkamıyorsak başka blr çocuk incitilirken de kendi çoçuğumuz nasılsa el bebek gül bebek diye çıkamayız işin içinden aynı şekilde.
Bir şey yapabilecekken görüp sussak boynumuza vebal olur mu olmaz mı bilmiyorum ama vicdani yükünün çok ağır olacağından şüphem yok.

[Ayşe Gençer]

Tabıkı de vebal. Haksızlık karsısında susmanın gunahı cok. Allah bıze o gucu versın. Burda arkadaslara bır seyler soylemek guvenlı bağlanmadan bahsetmek kolay oluyor. Ama benı tanıyan yakınım olan kımselere ben anlatamıyorum. En yakınlarıma bıle tesırım olmuyor. Alay konusu oluyorum. Senı de gorecegız dıyenler oluyor. Ve en acısı abartıyorsun dıyorlar. Her seye bunu soyluyorlar. Yaptıklarım söylediklerim hep utopık gelıyor onlara. Isımız zor yolumuz uzun sorumlulugumuz buyuk Allah yar ve yardımcımız olsun.

Bir de o konu var öyle değil mi? Sevgili Atika öyle bir ortamda güçlü bir duruş sergilemek zaten mücadelenin en zor ve önemli kısımlarından biri. İnsanlar zaman içinde çoçuğunuzun farkını gördükçe kabul etmekte zorlansalar da içten içe bile olsa hak verecekler size. Sizin çocuğunuza yaklaşımızı görüp bir kişi dahi uyansa o bile bizim için ülkemiz için büyük bir kazanım olacak emin olun.
İyi ki varsınız...

Ayrıca sadece birilerini uyarmak yol göstermek de değil yapabileceklerimiz. Hocamızın programın duyurusunu yapmak Twitter'da instagramda Facebook'ta paylaşmak insanlara hatırlatmak da atılacak adımlardan bazıları.

Yolunuz açık, duruşunuz güçlü olsun...
İyi ki buradasınız...

Sevgilerimle

[Saidem]

Teşekkürler paylaşımlar için ne güzel ne güzel