Adem Güneş
Konusu 'Güvenli Bağlanma-Ayrılma' forumundadır ve svl tarafından başlatılmıştır. Şu anda 3 yaşında kızım çok duygusal konusunu okumaktasınız.Konu içeriği kısaca 3 yaşında kızım doğduğunda beri ananeyle beraber sayılırız çok yakınız 14 ay ben baktım sonra işe başlayınca anane baktı nöbeti çalıştığım için geceleri de
Bu konu 1039 kez görüntülendi ve 9 yorum aldı ...
3 yaşında kızım doğduğunda beri ananeyle beraber sayılırız çok yakınız 14 ay ben baktım sonra işe başlayınca anane baktı nöbeti çalıştığım için geceleri de ananeyle kaldı gerektiği Zaman'larda . İşten ayrıldım çok zorlandık çok hassaslaştı ayrılık hikayesi duysa onda bile ağlamaya başlıyor ne yapacağımı bilemedim . Üstüne gidip sorunu çözmek mi yoksa Zaman mı bilemedim😔
benimde 3 yaşında oğlum geçen sene işe başladım hayatım bi kabusa döndü bir sene ben alışamadım oğlum çok iyiydi bu konuda fakat tayinimiz doğuya çıktı ve aileden kimse alışamadı bu durumu benim işe gitmeme bağladı bacağıma yapışıyor çalışmaktan nefret ediyorum
svl Nickli Üyeden Alıntı
3 yaşında kızım doğduğunda beri ananeyle beraber sayılırız çok yakınız 14 ay ben baktım sonra işe başlayınca anane baktı nöbeti çalıştığım için geceleri de ananeyle kaldı gerektiği Zaman'larda . İşten ayrıldım çok zorlandık çok hassaslaştı ayrılık hikayesi duysa onda bile ağlamaya başlıyor ne yapacağımı bilemedim . Üstüne gidip sorunu çözmek mi yoksa Zaman mı bilemedim��benimde 3 yaşında oğlum geçen sene işe başladım hayatım bi kabusa döndü bir sene ben alışamadım oğlum çok iyiydi bu konuda fakat tayinimiz doğuya çıktı ve aileden kimse alışamadı bu durumu benim işe gitmeme bağladı bacağıma yapışıyor çalışmaktan nefret ediyorum
Merhaba birazda olsa çalışan anneleri ilgilendiriyor
Çocuktan ona haber vermeden ayrılmak kaygı.... Vedalaşarak ayrılmak öfke oluşturur...
İşe giden bir anne ,çocuğundan ayrılacağı zaman aslında bu iki duygu durumundan birini tercih etmektedir...
Kaygılı ruh hali, çocukluk yılları için en tehlikeli ruh halidir.. Bundandırki çocuk uykuda iken veya başka bir alandayken gizlice ayrılmak,oldukça sakıncalı bir ebeveyn tutumudur..
Böylesi çocuklar , kaybetme korkusuyla anneye daha çok bağımlı hale gelir, gece uykusundan kaygıyla uyanır,yetişkinlik yıllarına da yansıyan ayrılma kaygısı yaşarlar...
Halbuki çocukla vedalaşarak evden ayrılmak , onda bir kızgınlık öfkeye sebeb olsa da ,çocuk iyi bir bakıcının yanındaysa öfkesini yenebilir...Ebveyn vaktinde eve geldikçe de öfke yerini mutluluğa bırakır.
0-6 yaş çocuk eğitimi kitabı alıntı
bunlar çok güzel bende biliyorum bunları ama uygulamak okadar kolay değil ne güzel tıkır tıkır yazmak bir haftadır işe giderken kapının önünde bekliyor benden önce aşağı iniyor nasıl ağlıyor beni brakma gitme anne diye yalvarıyor işe bir saat geç kalıyorum sürekli asla alışma diye bişey olmuoyr o dediğiniz kaygı öfke hepsi oluşuyor ve geçm,iyor geldiğmide niye gittin diye kırgın bişekilde bakıyor keşke bunları yazanlar kolay kolay bi dahil olsalar ayrılma anına ne anne için kolay bir haftadır başım ağrıyor ve ağlıyorum işe giderken gün boyunca zehir oluyor günüm istifada edemiyorum okadar kolay değil memurum.nede çocuk alışıyor alışma diye bişey yok çocuk annes,izliğe alışmaz annede çocuğun yokluğuna herşey saçmalık nefret ediyorum çalışmaktanda yaşamaktanda bunu çocuğuma ben yapıyorumya .yaşlandım resmen 32 yaşında 60 yaşında gibi oldun işe başlayınca
Belliki cocugunuzdan ayrilmak istemediginiz halde hayat sartlari sizi buna mecbur birakiyor. Gozlerim doldu yazdiklarinizi okurken.bunlar çok güzel bende biliyorum bunları ama uygulamak okadar kolay değil ne güzel tıkır tıkır yazmak bir haftadır işe giderken kapının önünde bekliyor benden önce aşağı iniyor nasıl ağlıyor beni brakma gitme anne diye yalvarıyor işe bir saat geç kalıyorum sürekli asla alışma diye bişey olmuoyr o dediğiniz kaygı öfke hepsi oluşuyor ve geçm,iyor geldiğmide niye gittin diye kırgın bişekilde bakıyor keşke bunları yazanlar kolay kolay bi dahil olsalar ayrılma anına ne anne için kolay bir haftadır başım ağrıyor ve ağlıyorum işe giderken gün boyunca zehir oluyor günüm istifada edemiyorum okadar kolay değil memurum.nede çocuk alışıyor alışma diye bişey yok çocuk annes,izliğe alışmaz annede çocuğun yokluğuna herşey saçmalık nefret ediyorum çalışmaktanda yaşamaktanda bunu çocuğuma ben yapıyorumya .yaşlandım resmen 32 yaşında 60 yaşında gibi oldun işe başlayınca
Velakin hicbir annenin hicbir sart altinda kendini depresif duygudurum icerisine sokmaya hakki olmadigini dusunuyorum. Evet yasam zor fakat sikayet bize birsey kazandirmaz. Bunun bir cozumu yoksa ise gitmek zorundaysaniz cocugunuzun ruh sagligi icin siz de uyum saglamak zorundasiniz. Sizin bu stresli haliniz cocugu daha da kaygilandirir. Vedalasmak cok zor evet ama vedalasmadan cikmanin verdigi kaygi cocukta yuzustu birakilma hissi ofkeden daha tehlikeli. Hem siz hem o buna uyum saglamak zorunda oldugunuz icin ofkelenin aglayin ama cocugunuza annem habersizce gitti kaygisini yasatmayin. Saatte akrep uzerine bir isaret yapistirin. Isten gelme saatiniz ornegin 5 ise akrep 5'in ustune geldiginde soz veriyorum gelecegim simdi gitmek zorundayim diyerek ayrilin. Dilerseniz saat uzerinde 5in uzerine de bir isaret yapistirin daha kolay anlamasi icin. Saatten anlayabiliyor mu su an bilmiyorumki. Dilerseniz ve bulabilirseniz ya da kendiniz de cizebilirsiniz; minik bir anne cizin ornegin akrebin ustune yapistirin minik bir cocuk cizin saat kacta geliyorsaniz onun ustune yapistirin. Saat bes oldugunda ben gelecegim ve kavusacagiz diyin, siz kavustugunuzda saatteki anne cocuk figurleri de kavusacagindan somutlastirmasi daha kolay olur belki, ve muhakkak soz verdiginiz saatte evde olun. Bu yeniden cocugun guvenini kazanma devresi.
Neredeyse bir tek bunun icin ise baslayamiyorun..elbette tek maasla.gecinmek.cok zor ama.yapamiyorum.. Tabi devlet memuru olsam mecbur sizin gibi olacakti... SiE verilecek tavsiyeler hep ayni bende farkli yazmam...ve yazmak istemiyorumm...zira ben komsuya asure vermek icin evden habersiz cikip 5 dakika sonra gelmeme ve bebegim aglamamasina ragmen vicdan azabi duyuyorum
Cok zor ya ALlah yardım etsın. Hıcbır anne calısmak zorunda kalmasın ınsaallah. Evet tek maasla cok zor ama yıtırelen bır cocukulugun telafisi daha zor. Annelık baslı basına bır ıs meslek. Cocugun her yasta anneye ıhtıyacı var. Allah muhtac etmesin hıcbır yasında cocugumu bırakıp calısmayı düşünmüyorum. Herkes elestırıyor bu yuzden ama annelık fedakarlık ıstıyor. Ben bıle cocugumdan azıcık ayrılacak olayım kaygılanıyorum. O minicik yürek kaygılanmasın da napsın. Onlar Allahın bıze emanetlerı.
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki kim ne derse desin vicdanınız ve aklınız daima evladınızda olacak. Telkin vermek istemiyorum. Bende yavrum ondört aylıkken bıraktım çalışmaya başladım şuan dörtbuçuk yaşında büyüdükçe daha da zorlaşıyor. Pazar geceleri sabah olmasın işe gitmeyelim diye uyumak istemiyor. Hangisi doğru bilemiyorum. Evde olsam bu seferde diğer ihtiyaçlarını karşılamam çok zor. Bir anne olarak mahrumiyet çekmesini istemiyorum. Ama haftaiçi eve gidince hiçbirşeye bakmadan yemek, iş, güç düşünmeden onunla en az yarım saat oynamanızı ,sarılmanızı, öpmenizi tavsiye ederim. Allah yardımcımız olsun. Hayırlı evlatlarımız olsun inşallah.
Sizi çok iyi anlıyorum, ben de 5.5 aylıkken başladım işe. Anneannesi baktı benim oğluma 22 aylık olana kadar, sonrasında ise anneanneye bakıcı eşlik etti, şu an 3 yaşında o şekilde devam ediyor. Özellikle 2 yaş civarı anlattıklarınızı biz de çok ağır yaşadık, hala ara ara yaşamaya devam ediyorum, ama eğer çalışmak zorundaysak ve bu noktada yapacak bir şey yoksa, öncelikle bence kendi duygularımızı iyileştirmeli, olayı en başta biz dramatize etmemeliyiz diye düşünüyorum. Çünkü şunu fark ediyorum ki, bu yaş grubundaki çocuklar gerçekten annenin duygularını kopyalıyor. Yani bir kere siz evden çıkarken kaygılı ve üzgün görünmeyin, güle oynaya çıkmaya çalışın, 'Seni çok iyi anlıyorum, benim gitmemi istemiyorsun, birlikte oyun oynamak istiyorsun. Akşam gelince şunları şunları yapabiliriz birlikte' gibisinden onu anladığınızı hissettirip akşam planı yapabilirsiniz, ona umut verebilirsiniz. Ayrılma sırasında belli bir rutin oluşturmak da güven veriyor, her gün camdan el sallamak olabilir, biz mesela şu ara kapının önünde ayrılırken oğlum 3-4 kere kucağıma zıplıyor, gülüyor, eğleniyoruz o 10-15 saniye, o ayrılık havasından da sıyrılıyor o zaman, camdan da el sallayıp şakalaşıyoruz, birbirimize dil çıkarıyoruz, sevgimizi gönderiyoruz gibi hareketler yapıyoruz filan... Dramatize etmemeye çalışıyorum. Ve akşam eve geldiğinizde her şeyi bir kenara bırakıp onunla oyun oynayıp, ruhsal olarak doyurmaya çalışın. Adem hoca anneye doyan çocuk anneyi bırakır der. Bol bol kucaklaşın, öpüşün, sarılın birbirinize ve hep ben senin yanındayım merak etme mesajını verin. Mesela benim oğlum çok geç yatıyor, 12'yi buluyor uyuması, öğle uykusunu keseyim erken yatsın dedim, bu sefer 9'da uyumaya başladı. Benim işten eve gelmem 19.30'u buluyor, ee 1.5 saat yetmiyor tabii ki. Öğle uykusuna devam ediyoruz ki ona daha çok vakit ayırabileyim, ayrılma kaygısı hafiflesin diye...
Yazilarinizi okudum kolay değil sizin için ve oğlunuz için tabi.peki oğlunuzun birlikte kaldiği kişiyle ilişkisi nasil?kaldiği kişiyle olan iletişimi çok önemli.
Alıntı ile Cevapla