3,5 Yaşında Kızım yemek yemiyor ne yapmalıyım

[Gmzoz]

Kızım yemek yemiyor ne yapmalıyım ,iştahsızlıkta çığır açtık
3,5 yaşındaki kızım artık yemek görmek istemiyor günlercede aç yaşayabilir doğdugundan beri vardı ama yedirebiliyordum gelişimide gayet iyiydi ama artık yediremiyorum hep kavga gürültü vede gelişimi gerilemeye başladı zaten minyon br kız birde yemeyince boy olarak gerilemeye başladı abur cubur çkolata v.s şeyleri çokça yemeyi seviyor ama yemeğe gelince saatlerce agızda bekletme öğürmeler yaşıyor sevdiği hiç bir yemek yok süt bile içiremiyorz bnde artık yılmış durumdayım nasıl düzelteblrz bu durumu sürekli takviye ilaç kullanmaktan kür karışım yapmaltan bıktım ev düzeni ufacık bozulsa yada dışarı çıkmış olsak o gün aç kalıyor dışarda hepten şımarıp hiç yemiyor

[Sevim]

Kızım yemek yemiyor ne yapmalıyım ,iştahsızlıkta çığır açtık
3,5 yaşındaki kızım artık yemek görmek istemiyor günlercede aç yaşayabilir doğdugundan beri vardı ama yedirebiliyordum gelişimide gayet iyiydi ama artık yediremiyorum hep kavga gürültü vede gelişimi gerilemeye başladı zaten minyon br kız birde yemeyince boy olarak gerilemeye başladı abur cubur çkolata v.s şeyleri çokça yemeyi seviyor ama yemeğe gelince saatlerce agızda bekletme öğürmeler yaşıyor sevdiği hiç bir yemek yok süt bile içiremiyorz bnde artık yılmış durumdayım nasıl düzelteblrz bu durumu sürekli takviye ilaç kullanmaktan kür karışım yapmaltan bıktım ev düzeni ufacık bozulsa yada dışarı çıkmış olsak o gün aç kalıyor dışarda hepten şımarıp hiç yemiyor

Merhaba efendim bazen problemlerimizi kendimiz oluşturuyoruz, konu ile alakalı değil ama söylemek isterim İhtiyacı olmadığı halde biz anne baba ve yakınlar çocuklarımıza çikolata cips cola ve benzeri şeyler alıyoruz bir süre sonra bunları çocuklarımıza karşı kızım ıspanak yersen sana A çikolota var diyoruz mesela yemek yemesi için bu ara veya daha önce böyle birşey yaptınız mı ?

Çocuğunuzun damak tadını gerçek anlamda tanıyormusunuz ?

Çevreniz nasıl ne durumda bu sorular ve niceleri çok önemli

[Gmzoz]

Merhaba efendim bazen problemlerimizi kendimiz oluşturuyoruz, konu ile alakalı değil ama söylemek isterim İhtiyacı olmadığı halde biz anne baba ve yakınlar çocuklarımıza çikolata cips cola ve benzeri şeyler alıyoruz bir süre sonra bunları çocuklarımıza karşı kızım ıspanak yersen sana A çikolota var diyoruz mesela yemek yemesi için bu ara veya daha önce böyle birşey yaptınız mı ?

Çocuğunuzun damak tadını gerçek anlamda tanıyormusunuz ?

Çevreniz nasıl ne durumda bu sorular ve niceleri çok önemli

Mrb aslında her yolu denedim bu rüşvetle yedirmede dahil tanımıyorm damak tadını çnkü ağzına alıp tadına bakmıyorki anlayabileyim kokluyor ben bunu yemem diyor ve yemiyor

[Pınar Uzcan]

Öncelikle foruma katılımınız için teşekkür ederiz.
3,5 yaşındaki evladınızla ilgili paylaşımlarınız da şunu gözden geçirin lütfen
1. ZORLAMA VAR MI?
yukarıdaki açıklamanızda zorlama olduğu görünüyor buda sizin bağınıza zarar vermiş olmalı.Önce kendinizi çocuğunuza bırakın.Birlikte keyifli sofralar kurun.Ona şekilli yemek sunumları yapmaya çalısın.Masa başında bir ortam oluşturun şen şakrak sohbetlerle yemeğinizi yiyin.
2. ZAMAN UYGUN MU?
Çocuklar sabah saatlerinde yemek yemekten pek hoşlanmaz.Sizden benim yaptığım gibi yemeklere isim takabilirsiniz.Örneğin "biliyormusun seni mutfakta bekleyen yeşil saçlı zeytin gözlü ve gülümseyen bir krep var görmek ister misin" diye bir giriş yapmayı deneyebilirsiniz.Tüm sevecenliğinizle ona gidin.
3. ZEMİN MÜSAİT Mİ?(ruh hali)
Zemin ile kastedilen, çocuğun o andaki ruh halinin yemek yemek için müsait olup olmamasıdır.

Mesela az önce annesi tarafından bağırıp azarlanan bir çocuk, az sonra “Hadi otur yemeğini ye” diye sofraya davet edilse, çocuğun yemek yemeye tepkili olması kaçınılmazdır.

Veyahut arkadaşları ile oyunun en heyecanlı yerindeyken, oyuna dalmış olan çocuğun yemeğe davet edildiğinde, yemek yememesi gayet doğaldır.

Bunlar bir süreçtir. Herşeye baştan başlayıp önce keyifli hale getirip sonra doğal akışa bıraktığınızda, birseyler yola girecektir.

Genişleyip kendinizi çocuğunuza bırakın.Yüzünüzdeki ifade doğal sakin ve mutlu olsun.

İnanın siz değiştiğiniz de herşey değişecek. Sorularınız olduğunda burada olacağız

Sevgiler.

[Mrymlk]

Aynı sorunu ben de yaşıyorum 2 buçuk yaşında ve neredeyse tüm yyiceklere karşı ön yargılı. Bakip ben bunu yemem diyor. Ki ben becerebilecegi zamandan beri kaşığını çatalını eline verdim neyi ne kadar yerse hic zorlamadim. Abur cubur etkilemiş olabilir o yüzden sonunda tüm çevremi de uyardim kestik. Ama huyu garip geçen sene yediği meyveyi bu sene ağzına sürmüyor. Yese sevecek belki ama yok. Mesela geçen kış balık yiyordu bu sene yemem dedi. Teyzesi balıklar karnında yuzecek vs şeklinde merak ettirince yedi. Şimdi devam ediyor yemeye. Ya da hastalandı şurup vermemiz lazım kıyamet kopuyor. Mecbur zorla verdik. Nooldu? Şurubu sevdi ve içeceği saati zor bekledi. Ben bu ön yargıyı nasıl kuracağımı bilmiyorum :/ birşeyleri tatmayı kabul etse sevip yiyecek belki. He artık üstüne dustugumuzun de farkında bu konuda. 5 aylık da kardeşi var. Bu aralar iyice yememeye başladı ilgi çekebildigini farkedince sanırım. Bizde de işler bayaa karışık:/

[Nalan Erdoğmuş]

Yemek konusunda ne kadar ısrarcı olup, ne kadar gündeminizde tutarsanız o kadar anlam yüklemiş ve fıtri bir ihtiyaçtan çıkarmış olursunuz aslında. ben kendimden biliyorum.. Çocukluğum boyunca sınıfın en zayıfıydım, 5. sınıfta sınıfın en uzunlarındandım ama kilom sadece 27 idi, üflesek uçacaksın derlerdi, hep zayıflığımdan bahsedilirdi, utanırdım, rahatsız olurdum , çocukken ay çok zayıfsın cümlesini yüzlerce defa duymuşumdur. Belki bin. nefret ederdim.

Sofraya oturunca herşeyi yemem istenirdi, ben sadece sevdiğim beğendiğim şeyleri yemeyi isterdim, ama yemek ayırmak çok büyük bir kabahat gibi karşılık bulurdu. Mesela mercimek çorbası favorimdi ama nedense hep başka başkayemekler olurdu menüde bitirmek zorunda olduğum, bitirmeden sofradan kalkamadığım, lokmaların ağzımda büyüdüğü, yemeğin işkenceye dönüştüğü bir çocukluk. Çocukluğumun en net anılarıdır ne yazıkki.saatlerce ıspanak tabağının başında sofrada oturduğumu bilirim babam bu bitmeden kalmıyacaksın dediği için. Midem bulanıyor yemek istemiyorum desemde, ye yinede kusacaksan sonra git kus derdi babacığım.. Ah babacığım, şimdi herşeyi yiyorum, yeni tatları da çok severim, pek çok insanın beğenmediği lezzetleri bayıla bayıla yerim, çocukken kereviz yememek için ağlardım, şimdi en sevdiğim kış sebzelerinden.. Keşke kendi halime bırakabilselermiş, hem onlar için kolay, hem benim için kötü anılar olmaktan çıkacakmış.
Yemek için türlü yöntemler denemek ( ödül, ceza, zorlama, hatta bazen yalvarma vs..) insanın doğasına aykırı. Biz ne isek çocukta o, biz insanız o da insan, çocuk olunca başka bir varlık gibi geliyor, yemezse çok büyük birşeymiş gibi algılıyoruz, yedittirmek annelik- babalık görevimizmiş gibi düşünüyoruz ama hiç öyle değil, onunda bir benliği var. Misafirliğe gittiğimizde hiç yemek istemediğimiz halde ısrarcı ev sahibinin sözleri ile mecburen tabağımıza aldığımız yemek bizim için nasıl eziyete dönüşüyorsa, evladımız içinde yemeği çatışma haline getirmiş olmak yaratışına ters bi durum. Çünkü hiçkimse açlığa günlerce dayanamaz. Abur cubursuz bir ev, ödülsüz bir yemek, önüne koyup yemek istemiyorsa sakince tamam kuzum diyip tabağı kaldırmak, birkaç gün açlık krizlerine müsamahalı ve kucaklayıcı yaklaşmak, damak tadına, tercihlerine uygun yiyecekler hazırlamak, çözümü kolaylaştırabilir, ama anne olarak önce bunu bizim kendi içimizde halledebilmemiz gerekir, çünkü doğal bir ihtiyacını çocuğa yeniden teslim etmek, 1 öğünde olabilecek birşey değil, belki birkaç gün herşeyin daha kötü olmasını göze alıp, sonrasında düzeleceğime inanmak gerekebilir.

[Nill]

Yemek konusunda ne kadar ısrarcı olup, ne kadar gündeminizde tutarsanız o kadar anlam yüklemiş ve fıtri bir ihtiyaçtan çıkarmış olursunuz aslında. ben kendimden biliyorum.. Çocukluğum boyunca sınıfın en zayıfıydım, 5. sınıfta sınıfın en uzunlarındandım ama kilom sadece 27 idi, üflesek uçacaksın derlerdi, hep zayıflığımdan bahsedilirdi, utanırdım, rahatsız olurdum , çocukken ay çok zayıfsın cümlesini yüzlerce defa duymuşumdur. Belki bin. nefret ederdim.

Sofraya oturunca herşeyi yemem istenirdi, ben sadece sevdiğim beğendiğim şeyleri yemeyi isterdim, ama yemek ayırmak çok büyük bir kabahat gibi karşılık bulurdu. Mesela mercimek çorbası favorimdi ama nedense hep başka başka çorbalar olurdu menüde bitirmek zorunda olduğum, bitirmeden sofradan kalkamadığım, lokmaların ağzımda büyüdüğü, yemeğin işkenceye dönüştüğü bir çocukluk. Çocukluğumun en net anılarıdır ne yazıkki.saatlerce ıspanak tabağının başında sofrada oturduğumu bilirim babam bu bitmeden kalmıyacaksın dediği için. Midem bulanıyor yemek istemiyorum desemde, ye yinede kusacaksan sonra git kus derdi babacığım.. Ah babacığım, şimdi herşeyi yiyorum, yeni tatları da çok severim, pek çok insanın beğenmediği lezzetleri bayıla bayıla yerim, çocukken kereviz yememek için ağlardım, şimdi en sevdiğim kış sebzelerinden.. Keşke kendi halime bırakabilselermiş, hem onlar için kolay, hem benim için kötü anılar olmaktan çıkacakmış.
Yemek için türlü yöntemler denemek ( ödül, ceza, zorlama, hatta bazen yalvarma vs..) insanın doğasına aykırı. Biz ne isek çocukta o, biz insanız o da insan, çocuk olunca başka bir varlık gibi geliyor, yemezse çok büyük birşeymiş gibi algılıyoruz, yedittirmek annelik- babalık görevimizmiş gibi düşünüyoruz ama hiç öyle değil, onunda bir benliği var. Misafirliğe gittiğimizde hiç yemek istemediğimiz halde ısrarcı ev sahibinin sözleri ile mecburen tabağımıza aldığımız yemek bizim için nasıl eziyete dönüşüyorsa, evladımız içinde yemeği çatışma haline getirmiş olmak yaratışına ters bi durum. Çünkü hiçkimse açlığa günlerce dayanamaz. Abur cubursuz bir ev, ödülsüz bir yemek, önüne koyup yemek istemiyorsa sakince tamam kuzum diyip tabağı kaldırmak, birkaç gün açlık krizlerine müsamahalı ve kucaklayıcı yaklaşmak, damak tadına, tercihlerine uygun yiyecekler hazırlamak, çözümü kolaylaştırabilir, ama anne olarak önce bunu bizim kendi içimizde halledebilmemiz gerekir, çünkü doğal bir ihtiyacını çocuğa yeniden teslim etmek, 1 öğünde olabilecek birşey değil, belki birkaç gün herşeyin daha kötü olmasını göze alıp, sonrasında düzeleceğime inanmak gerekebilir.

Mrb merak ettigim su : simdi cocuk istemedi ve tabagi onunden aldik sonra? Acikinca yine ayni sadece yedigi 1-2seyi tutturunca ne yapcaz? Sevgiler

[Aybüke24]

selamlar...çocuklar istemedikleri zaman yemek yemeyi o zaman diğer öğüne kadar mı yoksa diğer isteyişine kadar mı vermemeliyiz ayrıca mesela dolma yemek istemedi diğer sakince kabul ettik aldık önünden acıktım diyince yavrucum dolma var istersen şeklinde mi yapmalıyız? @Nalan Erdoğmuş

[Nalan Erdoğmuş]

Merhaba, öncelikle çocuğumuz ilk yıllarında herşeyi tattı tattı, yoksa bi daha asla yemez gibi bir düşüncemiz olmamalı. Adem Hocanın bir danışanına, senin küçükken sevmediğin yemediğin ama sonradan tadıp beğendiğin şeyler yok mu?dediğini biliyorum; Hocam bunlara karşı ya damak tadı oluşmazsa sorusuna karşı. Yavrunuzun yaşını bilmiyorum, ama yaşı ve iletişiminizin düzeyine göre denemesi konusunda 1 kez hatırlatıp, denemek istemiyorsa hiç zorlamadan belki bir daha ki sefer niyetiyle kaldırabilirsiniz, ama hiç şart şurt sunmadan. kızımın ilk 2,5 yılı oldukça iştahsız, hep aynı besinler ve açlığı anne sütü ile kapatma eğilimi, alt sınırda kilo ile geçti, yeni tatlara önyargılı, hiç denemeyen bir çocuktu, sebebini biliyorum. Benim! o yemeyince stres olduğumu net hatırlıyorum, senaryom zihnimde hep hazırdı "şimdi yemiyecek, sonra yine anne sütüne yapışacak, bütün gün anne sütü isteğiyle peşimde olacak, olmayan sütümü içmek için o çekip durdukça canım yanacak.. Vs Vs" yazarken bile içim daraldı yahu bu kadar üstünde düşünmek yerine, durumu kabullenip sakince sunup önünden çekmeyi başardaydım, şimdi geldiğimiz noktaya daha o zamanlarda gelmiş olacaktık. Kendimle mücadele ede ede, yemiyor diye ağladığım günlerden, yukarda anlattığım şekilde yemek istemeyince sen bilirsin kuzum diyip sakince tabağı kaldıracak noktaya ulaştım çok şükür, belki kendi gördüğüm baskıdan yemeyen bir çocuğa "tahammül" (!) etmek benim için çok zor ve bilinç altımda bununla ilgili pek çok birikimle dolu birşeydi ama Adem Hoca ve çocuğa kendi iradesini teslim etmeyi savunan uzmanaları okuyup dinledikçe, farkettikçe, rahatça aç kalmasına, acıkınca kendi gelip istemesine sabredebilmeyi öğrendim önce. Sonra da normalleşti zaten. Ama yavrularınız küçük ise inşaAllah siz daha erken farkedip daha rahat yaklaşırsınız bu meseleye.

Sütten kestikten sonra yemek yemek kızım için daha kolay olmaya başladı, sevdiği şeyleri yapmaya özen gösterdim, sevmediği hiç birşey için zorlamadım, asla ağzına sokmaya çalışmadım hiçbir dönemde. Şimdi ne istediğini söyler, az sevdiği bir yemek varsa bile birkaç kaşık yemeyi kabul eder. Bazen şu taktiği kullanıyorum ön yargısını kırmak için, denemesi adına; sen bebekken bu çorbayı çok severdin, sen küçükken bunu şurda yemiş çok beğenmiştin, bidaaaa demiştin, gibi önceki dönem hatıralarımızdan bahsediyorum önceden denemişsek, yeniden tatmayı o zaman kabul ediyor. Beğenmedim derse yemiyor. Mesela yemek yemek istemiyor ve sofradan kalktı, sakince tabağı kaldırdınız, bir sonraki öğüne kadar değil, tekrar ben acıktım diyinceye kadar bekletmeniz gerekiyor. Çocukların öğünlerinin kendi açlıklarını farkedip bastırmayı, ertelemeyi öğrenmemeleri için ihtiyaç oluştuğu anda verilmesi gerekiyor. Bizim yemek saatimiz 6 civarı, kızım okuldan 5 te geliyor ve çok acıkmış oluyor, onu bekletmeyip yemeğini veriyorum. Bizimle de sofraya oturuyor ama pek yemiyor, sohbet ediyor veya azar azar birkaç lokma daha yiyor. Bazen yeni şeyler tadabiliyor keyifli bi sohbet ortamı varsa Çocuğun bir sonraki öğünü bir sonraki acıktığını söylediği andır. Bizim yemek saatimiz değil. Bu ayrıntı açlığını hissetmesi ve ifade etmesi açısından çok önemli.

[Nill]

Merhaba, öncelikle çocuğumuz ilk yıllarında herşeyi tattı tattı, yoksa bi daha asla yemez gibi bir düşüncemiz olmamalı. Adem Hocanın bir danışanına, senin küçükken sevmediğin yemediğin ama sonradan tadıp beğendiğin şeyler yok mu?dediğini biliyorum; Hocam bunlara karşı ya damak tadı oluşmazsa sorusuna karşı. Yavrunuzun yaşını bilmiyorum, ama yaşı ve iletişiminizin düzeyine göre denemesi konusunda 1 kez hatırlatıp, denemek istemiyorsa hiç zorlamadan belki bir daha ki sefer niyetiyle kaldırabilirsiniz, ama hiç şart şurt sunmadan. kızımın ilk 2,5 yılı oldukça iştahsız, hep aynı besinler ve açlığı anne sütü ile kapatma eğilimi, alt sınırda kilo ile geçti, yeni tatlara önyargılı, hiç denemeyen bir çocuktu, sebebini biliyorum. Benim! o yemeyince stres olduğumu net hatırlıyorum, senaryom zihnimde hep hazırdı "şimdi yemiyecek, sonra yine anne sütüne yapışacak, bütün gün anne sütü isteğiyle peşimde olacak, olmayan sütümü içmek için o çekip durdukça canım yanacak.. Vs Vs" yazarken bile içim daraldı yahu bu kadar üstünde düşünmek yerine, durumu kabullenip sakince sunup önünden çekmeyi başardaydım, şimdi geldiğimiz noktaya daha o zamanlarda gelmiş olacaktık. Kendimle mücadele ede ede, yemiyor diye ağladığım günlerden, yukarda anlattığım şekilde yemek istemeyince sen bilirsin kuzum diyip sakince tabağı kaldıracak noktaya ulaştım çok şükür, belki kendi gördüğüm baskıdan yemeyen bir çocuğa "tahammül" (!) etmek benim için çok zor ve bilinç altımda bununla ilgili pek çok birikimle dolu birşeydi ama Adem Hoca ve çocuğa kendi iradesini teslim etmeyi savunan uzmanaları okuyup dinledikçe, farkettikçe, rahatça aç kalmasına, acıkınca kendi gelip istemesine sabredebilmeyi öğrendim önce. Sonra da normalleşti zaten. Ama yavrularınız küçük ise inşaAllah siz daha erken farkedip daha rahat yaklaşırsınız bu meseleye.

Sütten kestikten sonra yemek yemek kızım için daha kolay olmaya başladı, sevdiği şeyleri yapmaya özen gösterdim, sevmediği hiç birşey için zorlamadım, asla ağzına sokmaya çalışmadım hiçbir dönemde. Şimdi ne istediğini söyler, az sevdiği bir yemek varsa bile birkaç kaşık yemeyi kabul eder. Bazen şu taktiği kullanıyorum ön yargısını kırmak için, denemesi adına; sen bebekken bu çorbayı çok severdin, sen küçükken bunu şurda yemiş çok beğenmiştin, bidaaaa demiştin, gibi önceki dönem hatıralarımızdan bahsediyorum önceden denemişsek, yeniden tatmayı o zaman kabul ediyor. Beğenmedim derse yemiyor. Mesela yemek yemek istemiyor ve sofradan kalktı, sakince tabağı kaldırdınız, bir sonraki öğüne kadar değil, tekrar ben acıktım diyinceye kadar bekletmeniz gerekiyor. Çocukların öğünlerinin kendi açlıklarını farkedip bastırmayı, ertelemeyi öğrenmemeleri için ihtiyaç oluştuğu anda verilmesi gerekiyor. Bizim yemek saatimiz 6 civarı, kızım okuldan 5 te geliyor ve çok acıkmış oluyor, onu bekletmeyip yemeğini veriyorum. Bizimle de sofraya oturuyor ama pek yemiyor, sohbet ediyor veya azar azar birkaç lokma daha yiyor. Bazen yeni şeyler tadabiliyor keyifli bi sohbet ortamı varsa Çocuğun bir sonraki öğünü bir sonraki acıktığını söylediği andır. Bizim yemek saatimiz değil. Bu ayrıntı açlığını hissetmesi ve ifade etmesi açısından çok önemli.

Gercekten cok guzel.bilgiler vermissiniz cok teşekkürler. Surasi tam oturmadi bende. Cocuk istemedi tabagi aldik sonra acikinca ilk teklif ettigimiz yemegi mi yoksa sinirli bikac cesit sevdigi yemegi mi yapmaliyiz misal fasulye verdik yemedi kaldirdik sonra acıktı fasulyeyi yine istemedi makarna diye tutturdu diyelim ne yapcaz?