adem güneşle tanıştıktan sonra

[yillars]

merhaba,

1 yaşında kızım var. 1 yıldır neredeyse her gün adem hocanın programlarını arşivlerini takip ediyorum, dinliyorum, okuyorum.

adem hocanın beni tanıştırdığı anadolu pedagojisine yakınlaştıkça, öğrendikçe, günlük hayatta insan ilişkilerim bozulmaya başladı.

haliyle daha hassas bi insan oldum, çocuklara yaklaşımım değişti, konuşma şeklim değişti, insanlara bunu dilim döndüğünce anlatmaya çalıştım ama geneli öğrenmeye açık olmadığından anlamak istemedi.

insanlar artık gözüme çirkin gelmeye başladı benim de.

evimize gelen misafir 15 aylık çocuğuna "şşşşşşşşş ımmmmm yapma" dediğinde ben korkmaya, gerilmeye başladım. ve tabiki o yavrucağa üzülmeye.

bu bir geçiş dönemi olacak ve büyüklerle aramı ileride düzeltebilecek miyim bilmiyorum.

kızımızı elimden geldiğince anadolu pedagojisine uygun yetiştirmeye çabalıyoruz.
ve biliyorum ki bu millet adem hocayı anlamayacak.
çocuk deyip geçecek.
ve benim kızım onlara yem olacak, zarar görecek.

ama ben kızımı hissedebilen bi insan olarak korumazsam, özünü bozarsam, duyarsızlaştırırsam, hayır bunu yapmaya vicdanım izin vermiyor.

büyüdüğünde çok acı çekeceğini bile bile, onun kendi gibi olmasına ve büyümesine engel olmayacağım.

[Berra]

Ahh bu konuda kendi ailemle bile ters düşüyorum. Bu tartışmalara çocugumun şahit olması da apayrı bir stres omuzlarımda. Keşke daha geniş imkanlara sahip olabilseydim diyorum. Nasıl olacak bilmiyorum.

[Ayşe Gençer]

Sevgili yıllars, Sevgili Berrra;

Benim de Adem Hocamızla tanıştıktan sonra insanlara bakış açım değişti. Olumsuz izlenim edindiğim, olumsuz tecrübeler yaşadığım insanları artık hocamız sayesinde daha iyi anlayabiliyorum ve biliyorum ki onlar da birer mağdur!
Hocamızın bir sözü var çok sevdiğim. Diyor ki "Hiçbir çocuk davranış bozukluğu ile dünyaya gelmez." Birilerinin elinde işte oluyor o davranış bozuklukları. Ya anne babasının ya da öğretmeninin kim bilir! Ya da yaşadığı bir taciz, yıllarca yaşatılmış değersizlik hissi. Her insanın ayrı bir hikayesi var, kim bilir nedir bu kişiyi bu hale getiren hazin hikayesi diyorum kendi kendime!
Hiç kimse katil, hırsız, yalancı, dolandırıcı, duyarsız doğmuyor da o masum melekler yanlış insanların elinde kaybediyorlar benliklerini.
İşin acı tarafı eğer olay bir yerden döndürülmezse bu kuşaktan kuşağa aktarılıp gidiyor.

Bir de eskiden bir şekilde iletişim kurduğum bazı kimselerin yanlış davranışlarını kişisel algılayabiliyordum.
Bu bilgileri edindikten sonra bir uyanış oldu bende, artık öyle algılamıyorum.
İçimden hocamızın dediği gibi "Yazık adam hasta!" diyorum. "Bu kötü davranışın benimle bir ilgisi yok!"

Umarım bu açıdan bakmak size biraz olsun daha iyi hissettirebilir kendinizi.

Bir de ne kadar çok olursa olsun duyarsızlar biz elimizden geldiğince duyarlı olursak öyle öyle görecekler, ben inanıyorum ki onlar da uyanacak.
Bir anımı anlatmak istiyorum size. Çapa'da kanser hastaları çocuklar çarşamba günleri anestezili muayeneden geçiriliyorlar. Hangi çocuğun kaçta alınacağı belli olmuyor. Çocuklar aç aç sıralarının gelmesini bekliyorlar bekleme salonunda bir arada. Kimi hala tedavi sürecinde oluyor, kimi süreç bitmiş sadece takip için geliyor. Ne yazık ki bazen de hastalığa yeni yakalanmış çocukların ilk gelişleri oluyor. Aileler de çocuklar da sarsılmış oluyor tabi.
Bir gün 5 yaşlarında bir kız çocuğu bekleme salonunda bağıra bağıra ağlıyordu. İlk gelişleriymiş. Kanser olduğunu yeni öğrenmişler. Sonradan öğrendim ki Türkiye'nin diğer ucundan gelen bu kız çocuğu gözüne damla damlatılmasından korkmuş, tabi yaşadıklarından da etkilenmiş ondan böyle ağlıyor. Çocuk böyle bağıra bağıra ağlayınca, başka bir çocuğun annesi kıza ağladığı için kızdı, kaşları çatıp parmağını kaldırdı şşşş sus diyorum sana dedi. İnanamadım... Kanım dondu resmen... Çünkü o da kanser hastası bir çocuğun annesiydi. Çocuğun neler yaşadığını anlaması gerekirdi diye düşünüyorum. Bir anlık refleksle parmaklarımı dudaklarıma götürüp hanıma kendisini işaret ederek hayretle ve sessizce şşşiiii diyebildim.

Biz her gidişimizde birçok oyuncak götürüyoruz (diğer aileler hiç anlamıyorum bir araba, bir bebek almadan geliyorlar ve çocuğun o kadar zaman aç aç oyalanmasnı bekliyorlar) Annesinin boynuna sarılmış ağlayan kız çocuğunun yanına gittim. Çömeldim. Sesimi iyice yumuşatmaya çalıştım. "Merhaba, benim adım Ayşe. Şurada kızımla oyun oynuyoruz, bize katılmak ister misin?" dedim. Kız ağlamasının tonunu düşürdü ama susmadı, kafasını hafifçe döndürdü gibi bana doğru. Dedim tamam doğru yoldayım. Üstelemedim. "Eğer gelmek istersen biz orada oturuyoruz. Ne zaman istersen yanımıza gelebilirsin, çok mutlu oluruz." dedim. Yerime geçtim. Çok değil 5 dakika kadar sonra yanımıza geldi kız, hafif çekingen. Sonra alıştı, açıldı. Artık ağlamıyor, gülüyordu. Hatta kızan hanımın çocuklarını da davet ettik, onlar da geldi. Benim kızım ve onlar beraberce oynadılar güzelce.

Eminim o kızan hanım kıssadan bir hisse çıkarmıştır, en azından ben öyle umuyorum.
O hanımda herhangi bir değişiklik olmasa da kız çocuğuna kendini biraz daha iyi hissettirebildiysek kızımla ne mutlu bize. O yeter zaten.
O yüzden kızıp hayıflanmak yerine ne kadar kişinin hayatına dokunabiliyorsak bunun için çabalamalıyız bence ne dersiniz?


Eklemek istediğim başka bir şey daha var. Kızım 5 yaşına girmek üzere. Yanında hocamızın programlarını dinlemiyorum. ilk dinlediğimde 3,5 yaşlarındaydı kızım düşünememiştim, dinlerken o da yanımdaydı. Adem Amca neden kötü konuşuyor dedi (hocamız bazen bazı olumsuz davranışları örneklemek için konuşma tarzını, sesini değiştiriyor ya). O günden sonra dinlemedim yanında. Çok nadir yakaladı beni, bir keresinde de söyleşisine gittik beraber.

Bu kadarcık kısa dinlemeyle bakın ne yaptı kızım.
Bir gün parka çıkmak istedi. Çok yorgundum çıkaramayacağımı açıkladım. Durdu, düşündü; bir anda koşup içeri fırladı.
Döndüğünde elinde hocamızın kitabı vardı. Ben şu şözlüğü bir okuyayım dedi ve başladı kafadan yazdığı şeyleri okumaya :
"Eğer çocuğunuz parka çıkmak istiyorsa, onunla parka çıkın; yok eğer siz çıkmak istemiyorsanız bırakın o çıksın. Camdan bakın komşu var mı?" gibi gibi.
Ondan sonra bir iki durumda da koştu bu şekilde okudu sözlüğü hakkını aramak için.

Bir arkadaşım için "Anne .... teyzenin de Adem Amca'ya gitmesi gerek, hani yemek yersen sürpriz var falan diyor ya!" dedi beni şaşırtarak.

İşte o zaman anladım! Eğer 4-5 yaşlarındaki bir çocuk bile az çok dinlemeyle anladıysa Adem Hocamızı, Anadolu Pedagojisini, çocuk haklarını bir gün mutlaka herkes anlayacak, anlatacak.

Gönlünüzü ferah tutun bence, bildiğinizi uygulamaktan şaşmayın lütfen.
Biz anlattıkça, doğru bildiğimizden, öğrendiklerimizi uygulamaktan şaşmadıkça er ya da geç olacak bu iş!
Bizler de buna katkı sağlamış olursak eğer ne mutlu bize bu hazzı yaşayacağımız için.

Mutlu günler dilerim, sevgiyle...

[Nalan Erdoğmuş]

gözyaşıyla okudum yazdıklarınızı, çocugunuzdaki duyarlılık içimi bi hoş etti, umudumu kat kat arttırdı. 'bir işe sebep olan onu yapmış gibidir' başta Adem hocam ve sonra sizin kadar duyarlı hassas ve sadece kendisi için yaşamayan tüm insanlardan Allah razı olsun. bir çığ gibi büyüsün, herkese ulaşsın bu güzellikler, insan olmanın gerektirdiği gibi yaşamayı ve yaşatmayı her ebeveyn ve yavru tatsın. iyiki burdasınız ve iyiki burdayız

Sevgili yıllars, Sevgili Berrra;

Benim de Adem Hocamızla tanıştıktan sonra insanlara bakış açım değişti. Olumsuz izlenim edindiğim, olumsuz tecrübeler yaşadığım insanları artık hocamız sayesinde daha iyi anlayabiliyorum ve biliyorum ki onlar da birer mağdur!
Hocamızın bir sözü var çok sevdiğim. Diyor ki "Hiçbir çocuk davranış bozukluğu ile dünyaya gelmez." Birilerinin elinde işte oluyor o davranış bozuklukları. Ya anne babasının ya da öğretmeninin kim bilir! Ya da yaşadığı bir taciz, yıllarca yaşatılmış değersizlik hissi. Her insanın ayrı bir hikayesi var, kim bilir nedir bu kişiyi bu hale getiren hazin hikayesi diyorum kendi kendime!
Hiç kimse katil, hırsız, yalancı, dolandırıcı, duyarsız doğmuyor da o masum melekler yanlış insanların elinde kaybediyorlar benliklerini.
İşin acı tarafı eğer olay bir yerden döndürülmezse bu kuşaktan kuşağa aktarılıp gidiyor.

Bir de eskiden bir şekilde iletişim kurduğum bazı kimselerin yanlış davranışlarını kişisel algılayabiliyordum.
Bu bilgileri edindikten sonra bir uyanış oldu bende, artık öyle algılamıyorum.
İçimden hocamızın dediği gibi "Yazık adam hasta!" diyorum. "Bu kötü davranışın benimle bir ilgisi yok!"

Umarım bu açıdan bakmak size biraz olsun daha iyi hissettirebilir kendinizi.

Bir de ne kadar çok olursa olsun duyarsızlar biz elimizden geldiğince duyarlı olursak öyle öyle görecekler, ben inanıyorum ki onlar da uyanacak.
Bir anımı anlatmak istiyorum size. Çapa'da kanser hastaları çocuklar çarşamba günleri anestezili muayeneden geçiriliyorlar. Hangi çocuğun kaçta alınacağı belli olmuyor. Çocuklar aç aç sıralarının gelmesini bekliyorlar bekleme salonunda bir arada. Kimi hala tedavi sürecinde oluyor, kimi süreç bitmiş sadece takip için geliyor. Ne yazık ki bazen de hastalığa yeni yakalanmış çocukların ilk gelişleri oluyor. Aileler de çocuklar da sarsılmış oluyor tabi.
Bir gün 5 yaşlarında bir kız çocuğu bekleme salonunda bağıra bağıra ağlıyordu. İlk gelişleriymiş. Kanser olduğunu yeni öğrenmişler. Sonradan öğrendim ki Türkiye'nin diğer ucundan gelen bu kız çocuğu gözüne damla damlatılmasından korkmuş, tabi yaşadıklarından da etkilenmiş ondan böyle ağlıyor. Çocuk böyle bağıra bağıra ağlayınca, başka bir çocuğun annesi kıza ağladığı için kızdı, kaşları çatıp parmağını kaldırdı şşşş sus diyorum sana dedi. İnanamadım... Kanım dondu resmen... Çünkü o da kanser hastası bir çocuğun annesiydi. Çocuğun neler yaşadığını anlaması gerekirdi diye düşünüyorum. Bir anlık refleksle parmaklarımı dudaklarıma götürüp hanıma kendisini işaret ederek hayretle ve sessizce şşşiiii diyebildim.

Biz her gidişimizde birçok oyuncak götürüyoruz (diğer aileler hiç anlamıyorum bir araba, bir bebek almadan geliyorlar ve çocuğun o kadar zaman aç aç oyalanmasnı bekliyorlar) Annesinin boynuna sarılmış ağlayan kız çocuğunun yanına gittim. Çömeldim. Sesimi iyice yumuşatmaya çalıştım. "Merhaba, benim adım Ayşe. Şurada kızımla oyun oynuyoruz, bize katılmak ister misin?" dedim. Kız ağlamasının tonunu düşürdü ama susmadı, kafasını hafifçe döndürdü gibi bana doğru. Dedim tamam doğru yoldayım. Üstelemedim. "Eğer gelmek istersen biz orada oturuyoruz. Ne zaman istersen yanımıza gelebilirsin, çok mutlu oluruz." dedim. Yerime geçtim. Çok değil 5 dakika kadar sonra yanımıza geldi kız, hafif çekingen. Sonra alıştı, açıldı. Artık ağlamıyor, gülüyordu. Hatta kızan hanımın çocuklarını da davet ettik, onlar da geldi. Benim kızım ve onlar beraberce oynadılar güzelce.

Eminim o kızan hanım kıssadan bir hisse çıkarmıştır, en azından ben öyle umuyorum.
O hanımda herhangi bir değişiklik olmasa da kız çocuğuna kendini biraz daha iyi hissettirebildiysek kızımla ne mutlu bize. O yeter zaten.
O yüzden kızıp hayıflanmak yerine ne kadar kişinin hayatına dokunabiliyorsak bunun için çabalamalıyız bence ne dersiniz?


Eklemek istediğim başka bir şey daha var. Kızım 5 yaşına girmek üzere. Yanında hocamızın programlarını dinlemiyorum. ilk dinlediğimde 3,5 yaşlarındaydı kızım düşünememiştim, dinlerken o da yanımdaydı. Adem Amca neden kötü konuşuyor dedi (hocamız bazen bazı olumsuz davranışları örneklemek için konuşma tarzını, sesini değiştiriyor ya). O günden sonra dinlemedim yanında. Çok nadir yakaladı beni, bir keresinde de söyleşisine gittik beraber.

Bu kadarcık kısa dinlemeyle bakın ne yaptı kızım.
Bir gün parka çıkmak istedi. Çok yorgundum çıkaramayacağımı açıkladım. Durdu, düşündü; bir anda koşup içeri fırladı.
Döndüğünde elinde hocamızın kitabı vardı. Ben şu şözlüğü bir okuyayım dedi ve başladı kafadan yazdığı şeyleri okumaya :
"Eğer çocuğunuz parka çıkmak istiyorsa, onunla parka çıkın; yok eğer siz çıkmak istemiyorsanız bırakın o çıksın. Camdan bakın komşu var mı?" gibi gibi.
Ondan sonra bir iki durumda da koştu bu şekilde okudu sözlüğü hakkını aramak için.

Bir arkadaşım için "Anne .... teyzenin de adem amcaya gitmesi gerek, hani yemek yersen sürpriz var falan diyor ya!" dedi beni şaşırtarak.

İşte o zaman anladım! Eğer 4-5 yaşlarındaki bir çocuk bile az çok dinlemeyle anladıysa Adem Hocamızı, Anadolu Pedagojisini, çocuk haklarını bir gün mutlaka herkes anlayacak, anlatacak onu.

Gönlünüzü ferah tutun bence, bildiğinizi uygulamaktan şaşmayın lütfen.
Biz anlattıkça, doğru bildiğimizden, öğrendiklerimizi uygulamaktan şaşmadıkça er ya da geç olacak bu iş!
Biz de buna katkı sağlamış olursak eğer ne mutlu bize bu hazzı yaşayacağımız için.

Mutlu günler dilerim, sevgiyle...

[yillars]

Kızım daha 1 yaşında.
Bu diyeceğim şey belki çok garip gelebilir ama ben onu adem güneşin anlattıklarından bihaber bi aileye ve evlada gelin etmek istemem. Tabiki kendi tercihi olacak ama, Rabbim benim lokum kızıma lokum gibi birini nasip etsin inşallah..
Bu konu bu kadar çok önemli bizim için..

Evlatlarımızı pişmaniyelerle evlendirsek belki daha çok insanın hayatı değişecek ama lokumlar olsa ne iyi olurdu..

Bence 20-30 yıl sonrası için aziz misafirlerimize bi altyapı oluşturulsa da, lokum gibi insanlarla tanışsa, içimiz rahat etse gözümüzü kapatırken..

Belkide Rabbim nasip eder de bu hayırlı işler yaygınlaşır, adem hocaların sayısı artar, daha çok daha çok insana ulaşılır da belki gerek bile kalmaz torunlarımız için..

Vesselam

[Ayşe Gençer]

Sevgili Nalan Erdoğmuş, ne güzel yazmışsınız! Çocuğa duyarlı kişiler olduğunu görmek umudumuzu güçlendiriyor öyle değil mi?
Ümidimizi asla kaybetmemeliyiz!
Siz de iyi ki varsınız, bu foruma destek veren herkes de!
Başta Adem Hocamız ve tüm emeği geçenlerden, soru sorarak, cevap vererek, teknik destek sağlayarak, duyurulması için çabalayarak, artık elinden ne geliyorsa onu yaparak bu hareketin her geçen gün büyümesi daha da çok kişiye ulaşması için elinden gelenin en fazlasını yapanlardan Allah bin kere razı olsun!

[Ayşe Gençer]

Kızım daha 1 yaşında.
Bu diyeceğim şey belki çok garip gelebilir ama ben onu adem güneşin anlattıklarından bihaber bi aileye ve evlada gelin etmek istemem. Tabiki kendi tercihi olacak ama, Rabbim benim lokum kızıma lokum gibi birini nasip etsin inşallah..
Bu konu bu kadar çok önemli bizim için..

Evlatlarımızı pişmaniyelerle evlendirsek belki daha çok insanın hayatı değişecek ama lokumlar olsa ne iyi olurdu..

Bence 20-30 yıl sonrası için aziz misafirlerimize bi altyapı oluşturulsa da, lokum gibi insanlarla tanışsa, içimiz rahat etse gözümüzü kapatırken..

Belkide Rabbim nasip eder de bu hayırlı işler yaygınlaşır, adem hocaların sayısı artar, daha çok daha çok insana ulaşılır da belki gerek bile kalmaz torunlarımız için..

Vesselam

Ne güzel samimi satırlar yazmışsınız Sevgili Yıllars,

Allah evlatlarımıza tencere kapak olacakları kişilerle karşılaştırsın, sadece evli değil aile olacakları mutlu yuvalar kurmalarını nasip etsin inşallah.
Siz söylediniz madem ben de ekleyeyim. Arada benim de programları seyrederken gelecekteki damadımın annesi de seyrediyor mudur acaba diye aklıma gelmiyor değil

Allah evlatlarımızın hep mutlu günlerini göstersin cümlemize

Sevgilerimle

[J]

Ben de aynı durumu yasıyorum. Bircok kısıyle aram bozuldu. Devamlı etrafı gozlemlıyorum. Gozum annelerde babalarda cocuklarda. Yolun ortasında durmus bazen anneyle cocuk dıyologunu takıp edıyorum. Cogu zaman dehsete dusuyorum. Dılım dondugunce anlatmaya calısıyorum. Ama cogu zaman bu gucu kendımde bulamıyorum. Hep senı de gorecegız bakalım cocugun daha kucuk buyusun de gor ler bılmem neler hep maruz kaldıgım bunlar bızı annelerımız kıtapla buyutmemıs demeler... Cok bunalıyorum yalnız kalıyorum bazen... Bız pazarlık etmedık kı cocuklarımızla bak ben senj şöyle buyutuyorum sen de boyle olacaksın demedık kı... Bız ıyıye dogruya nıyet ettık elımızden gelenı yapmaya nıyet ettık iyi olursa ne mutlu ama kı olmazsa da takdırı ılahı... İşin imtihan boyutu... Ama cevrede elını ovusturup dur bakalım senı de gorecegız dıyenlere rabbım fırsat vermesın onları da dogruyu gorecek vıcdan versın...

[Berra]

Ne kadar duyarlısınız Ayşe Hanım, kendimi çok eksik buldum yanınızda. Ne mutlu sizin gibi annelerin var olması. Allah kuzucuğunuzdan hiç ayırmasın sizi ve hiçbir anneyi.

[tugbaugur]

merhaba...adem beyi senelerdir duyar arasırada takip ederdım..taki 1 ay öncesine kadar artık düzüenli dinliyor kitaplarını okuyor not alıyor hayatıma uygulamaya çalışıyor ve herkese tavsiye ediyorum ufak notlar düşüyorum onların hayatına...

bu yıl oğlum okula başladı..geçenlerde okuluna gittim ögretmeniyle görüştüm tam çıktım okulun bahçesine biri avaz avaz bağırıyor bu bir ögretmen hemde 1.sınıflardan birinin..anladığım kadarıyla okuldaki herhangi birine sinirlenmiş öyle kızıyor bağırıyor küfürler ediyor...o an durdum gözümü kapattım hissettim ve çevreme baktım bir an..ufacık 1.sınıf çocukları etrafdalar kimisi kulağını kapatıyor ögretmenlerini duymamak için kimisi korkuyla donakalmış bakıyor kimisiyse bir oyana bir bu yana telaşla kaçısıyor..Allahım tam bir trajedi..çocukların gözlerindeki korkuyu tarif edemem ...işte o an dedimki evet tuğba doğru yoldasın ben çocuklarımı ve hatta kimsenin çocugunu bu adamlara yem etmeyecegim..anlıyacagım anlatacagım..adem hocam bu duyarlılığı bizde oluşturdugunuz için teşekkürler eskiden olsa umursamaz bu adam neye kızmış diye merakla ögrenmeye çalışırdım şimdiyse çevreme bakabiliyor hislerimi tartabiliyor ve çabalıyorum