8 yaşındaki oğlumla başedemiyorum

[bbabagil]

Merhaba,
8 yaşında bir oğlum ve 2,5 yaşında bir kızım var. Oğlum doğduğundan beri zor bir çocuk. Öyleki bu yaşına kadar kendi annelerimiz dahil kimse bakmak istemedi, oğlum da onlarda birkaç saatliğine dahi kalmak istemedi.Sanırım küçükken verdiğimiz ihtiyaç fazlası ilginin olumsuz sonuçlarını yaşıyoruz. 8 yaşına kadar yakın çevremizden 2 çocuk hariç hiç arkadaşı olmadı. Dışarı çıkmayı çoğunlukla reddetti. Geçtiğimiz yazı da sürekli evde geçirdi.
4-6 yaş arası çalışmak durumunda olduğum için kreşe verdim. Çoğunlukla ağlayarak gitti. İlkokula başlayınca okuma yazma öğrenememe, arkadaş edinememe, sonrasında akran zorbalığı nedeniyle okulu bırakmak istedi. İkinci dönem boyunca pedagog yardımıyla okuma yazma problemini çözdük, ancak yine de okula ağlayarak gitmeye devam etti. 2.sınıfta ona uygun bir okul ve öğretmen bulduk. Bu sene 3 e geçti ve okuluna severek gidiyor. Çok yakın olmasa da bir tane arkadaşı var. Okulda uyumlu, başarılı, örnek öğrenci olduğu söyleniyor. Ama asıl problem evde tam tersi bir çocuk. Hiçbir söylenileni dinlemiyor, herşeye itiraz ediyor, kardeşiyle babasıyla ve benimle her gün kavga halinde... Çoğunlukla söylediklerimizi duymuyor, örneğin yemeğe en az 5 kere çağırmak gerekiyor. Bize söylediği herşeyin şartlar ne olursa olsun anında yerine getirilmesini istiyor, örneğin kardeşi 40 derece ateşli bir yandan istifra ediyor, hastanenin aciline giderken önce onun karnını doyurmamızı istiyor ve bunu yol boyunca tekrarlayıp sonunda ağlamalar öfkelenmeler başlıyor. 2 sene önce dürtüsellik var diye ilaç verdiler kullanmadım. Ama bazen acaba kullanmalı mıydım diye düşünüyorum. Dışarı çıkarken pijamanın üzerine şort giyme, aynı ayağa iki ayakkabı üstüste giymeye çalışma, ya da sadece iç çamaşırıyla ayakkabısını giyerek sokağa çıkmaya teşebbüs etme gibi farkında olmadan yaptığı tuhaf davranışları var... Tam anlaşılması için konuyu biraz uzattım kusura bakmayın. En kısa zamanda tavsiyelerinizi bekliyorum, sevgiler..

[Sasha]

Merhaba arkadaşlar size cvp yazana kadar öfke basligi altında diğer konulara da göz atabilirsiniz.Benzer konular ve konularla ilgili annelerin izlediği yollar bir nebze ışık tutar size...
Ama emin olun yalnız değilsiniz. .

[bbabagil]

Tek tek okuyorum zaten, Adem bey in videolarını izledim, 0-6 yaş ve 7-14 yaş kitaplarını da bir yandan okuyorum. Güvenli bağlanma yı da en kısa zamanda edineceğim. Ama evin içinde hergün bir kriz yaşıyoruz ve çözecek gücüm de kalmadı. Sanırım uzman desteği almadan çözülmeyecek

[sekerparem]

Merhaba,
8 yaşında bir oğlum ve 2,5 yaşında bir kızım var. Oğlum doğduğundan beri zor bir çocuk. Öyleki bu yaşına kadar kendi annelerimiz dahil kimse bakmak istemedi, oğlum da onlarda birkaç saatliğine dahi kalmak istemedi.Sanırım küçükken verdiğimiz ihtiyaç fazlası ilginin olumsuz sonuçlarını yaşıyoruz. 8 yaşına kadar yakın çevremizden 2 çocuk hariç hiç arkadaşı olmadı. Dışarı çıkmayı çoğunlukla reddetti. Geçtiğimiz yazı da sürekli evde geçirdi.
4-6 yaş arası çalışmak durumunda olduğum için kreşe verdim. Çoğunlukla ağlayarak gitti. İlkokula başlayınca okuma yazma öğrenememe, arkadaş edinememe, sonrasında akran zorbalığı nedeniyle okulu bırakmak istedi. İkinci dönem boyunca pedagog yardımıyla okuma yazma problemini çözdük, ancak yine de okula ağlayarak gitmeye devam etti. 2.sınıfta ona uygun bir okul ve öğretmen bulduk. Bu sene 3 e geçti ve okuluna severek gidiyor. Çok yakın olmasa da bir tane arkadaşı var. Okulda uyumlu, başarılı, örnek öğrenci olduğu söyleniyor. Ama asıl problem evde tam tersi bir çocuk. Hiçbir söylenileni dinlemiyor, herşeye itiraz ediyor, kardeşiyle babasıyla ve benimle her gün kavga halinde... Çoğunlukla söylediklerimizi duymuyor, örneğin yemeğe en az 5 kere çağırmak gerekiyor. Bize söylediği herşeyin şartlar ne olursa olsun anında yerine getirilmesini istiyor, örneğin kardeşi 40 derece ateşli bir yandan istifra ediyor, hastanenin aciline giderken önce onun karnını doyurmamızı istiyor ve bunu yol boyunca tekrarlayıp sonunda ağlamalar öfkelenmeler başlıyor. 2 sene önce dürtüsellik var diye ilaç verdiler kullanmadım. Ama bazen acaba kullanmalı mıydım diye düşünüyorum. Dışarı çıkarken pijamanın üzerine şort giyme, aynı ayağa iki ayakkabı üstüste giymeye çalışma, ya da sadece iç çamaşırıyla ayakkabısını giyerek sokağa çıkmaya teşebbüs etme gibi farkında olmadan yaptığı tuhaf davranışları var... Tam anlaşılması için konuyu biraz uzattım kusura bakmayın. En kısa zamanda tavsiyelerinizi bekliyorum, sevgiler..

yavrunuz dikkat çekmeye çalışıyor.mesajınızı okuduğumda ilk aklıma bu geldi.dikkat çekme çabaları.
birde hamileliğiniz nasıl geçti.o dönemde yaşadığınız sıkıntılar da yavrunuzu etkilemiş olabilir.en başa dönüş baştan bakmak lazım olaya.
8 sene den bahsediyoruz.her günü ayrı bir gün.çocuklar sevgi doludur.bir insanı hırçınlaştıran ben olmaktan çıkaran şey sevgisizliktir.
sevgiyi hissedemeyen çocuk ben olmaktan çıkar.kimin sevgisini istiyorsa onun dikkatini çekecek sevgisini kazanacak davranışlar sergiler.
her anne evladını elbetteki çok sever.doğru bildiğimiz bir çok yanlışımız var.hepimizin.yeni yeni öğrendiklerimiz.sorunu çözmek için önce bazı sorular sormalıyız kendimize.
nerde ne yaptık?en baştan başlayıp sabırla adım adım çözmeye başlayalım.halledilmeyecek hiç birşey yoktur.

[Sabah]

Merhaba,
8 yaşında bir oğlum ve 2,5 yaşında bir kızım var. Oğlum doğduğundan beri zor bir çocuk. Öyleki bu yaşına kadar kendi annelerimiz dahil kimse bakmak istemedi, oğlum da onlarda birkaç saatliğine dahi kalmak istemedi.Sanırım küçükken verdiğimiz ihtiyaç fazlası ilginin olumsuz sonuçlarını yaşıyoruz. 8 yaşına kadar yakın çevremizden 2 çocuk hariç hiç arkadaşı olmadı. Dışarı çıkmayı çoğunlukla reddetti. Geçtiğimiz yazı da sürekli evde geçirdi.
4-6 yaş arası çalışmak durumunda olduğum için kreşe verdim. Çoğunlukla ağlayarak gitti. İlkokula başlayınca okuma yazma öğrenememe, arkadaş edinememe, sonrasında akran zorbalığı nedeniyle okulu bırakmak istedi. İkinci dönem boyunca pedagog yardımıyla okuma yazma problemini çözdük, ancak yine de okula ağlayarak gitmeye devam etti. 2.sınıfta ona uygun bir okul ve öğretmen bulduk. Bu sene 3 e geçti ve okuluna severek gidiyor. Çok yakın olmasa da bir tane arkadaşı var. Okulda uyumlu, başarılı, örnek öğrenci olduğu söyleniyor. Ama asıl problem evde tam tersi bir çocuk. Hiçbir söylenileni dinlemiyor, herşeye itiraz ediyor, kardeşiyle babasıyla ve benimle her gün kavga halinde... Çoğunlukla söylediklerimizi duymuyor, örneğin yemeğe en az 5 kere çağırmak gerekiyor. Bize söylediği herşeyin şartlar ne olursa olsun anında yerine getirilmesini istiyor, örneğin kardeşi 40 derece ateşli bir yandan istifra ediyor, hastanenin aciline giderken önce onun karnını doyurmamızı istiyor ve bunu yol boyunca tekrarlayıp sonunda ağlamalar öfkelenmeler başlıyor. 2 sene önce dürtüsellik var diye ilaç verdiler kullanmadım. Ama bazen acaba kullanmalı mıydım diye düşünüyorum. Dışarı çıkarken pijamanın üzerine şort giyme, aynı ayağa iki ayakkabı üstüste giymeye çalışma, ya da sadece iç çamaşırıyla ayakkabısını giyerek sokağa çıkmaya teşebbüs etme gibi farkında olmadan yaptığı tuhaf davranışları var... Tam anlaşılması için konuyu biraz uzattım kusura bakmayın. En kısa zamanda tavsiyelerinizi bekliyorum, sevgiler..

Merhaba
Dogdugundan beri zor bir cocuktu kimse bakmak istemedi diyorsunuz ya.. Siz baktiniz sanirim 4 yasina kadar. 4 yas guvenli baglanma sonrasi guvenli ayrilmanin da tamamlanacağı yas. 4 yasini doldurmus guvenli baglanmis cocuk krese baslarken aglamamali. Siz bakarken zorlandiniz mi o yasa kadar? Tahammulunuzu zorladi mi bakim? Emzirebildiniz mi? Cok aglar miydi? 2 yasa kadar beraber yatabildiniz mi?

[bbabagil]

4 yaşa kadar aynı odada yattık. Tam hatırlamıyorum ama çoğunluğu aynı yatakta, geceleri 7-8 kere uyanırdı, hatta uyandığı saatleri not edip doktora gösterdiğimiz de oldu. Uyanık olduğu her dakika ilgilenilmek isteyen bir çocuktu. 24 ay emzirdim. Kreşe başladığı dönem birkaç kez çocuk psikiyatrına götürdük. Hem ağlayarak kreşe gitmesi sebebiyle, hem de onu kreşten alıp eve döndüğümde yemek dahi yapmama izin vermemesi sürekli onunla oynamamı istemesi sebebiyle. Hiç kendi kendine oyalanan bir çocuk olmadı. Kimsenin evine gidemezdik, insanlar bize geldiğinde de ilk sorduğu soru "ne zaman gideceksiniz" olurdu. Evet bakarken çok zorlandım, hala da zorlanıyorum. Adem bey in yazılarından ve videolarından anladığım birçok problemin özü güvenli bağlanmaya dayanıyor. Bunu oğlumla tekrar denemeliyim farkındayım ama nereden başlayacağımı nasıl yapacağımı bilmiyorum..

[Sabah]

@bbabagil peki kendinizi cocugunuza birakabildiginizi, keyifle baktiginizi soyleyebilir misiniz?
Bir de sutten nasil kestiniz?

[bbabagil]

Kendimi bırakabildiğimi söyleyemem, günlerim uykusuz ve aç geçiyordu. Bazen tüm günü yemek yemeden geçiriyordum, akşam eşim geldiğinde sadece rahatlayabiliyordum. Kucağımda oğlumla ağlayarak eşimin geliş saatini beklediğim çok olmuştur. Sütten bıraktırmam 2 ay sürdü, havuç suyunu çok severdi, meme istedike havuç suyu vererek emzirme sıklığını yavaş yavaş azalttım.

[bbabagil]

Bu arada üstüste 2 ayakkabı giyme ya da pijama üstüne şort giyme.. gibi davranışları bilerek değil, gerçekten farkında olmadan yapıyor. Yani bu hareketleri dikkat çekmek için değil, sanki oğlumda adlandıramadığım bir bozukluk var..

[Sabah]

Bu arada üstüste 2 ayakkabı giyme ya da pijama üstüne şort giyme.. gibi davranışları bilerek değil, gerçekten farkında olmadan yapıyor. Yani bu hareketleri dikkat çekmek için değil, sanki oğlumda adlandıramadığım bir bozukluk var..

Baska boyle anlamlandiramadiginz davranisi var mi? Ben yine de guvenli baglanmayi yeniden insaaya calismaniz yanlisiyim. Bunun icin 6 hafta beraber yatmali, ona hicbir baski uygulamamali, ona sonsuz sefkatle yaklasmalisiniz. Isterseniz oncesinde kitabi okumaya, videolari izlemeye biraz radyo kayitlarini dinlemeye calisin bu konudaki. Bir aksaklik olmasin.