Merhaba,
8 yaşında bir oğlum ve 2,5 yaşında bir kızım var. Oğlum doğduğundan beri zor bir çocuk. Öyleki bu yaşına kadar kendi annelerimiz dahil kimse bakmak istemedi, oğlum da onlarda birkaç saatliğine dahi kalmak istemedi.Sanırım küçükken verdiğimiz ihtiyaç fazlası ilginin olumsuz sonuçlarını yaşıyoruz. 8 yaşına kadar yakın çevremizden 2 çocuk hariç hiç arkadaşı olmadı. Dışarı çıkmayı çoğunlukla reddetti. Geçtiğimiz yazı da sürekli evde geçirdi.
4-6 yaş arası çalışmak durumunda olduğum için kreşe verdim. Çoğunlukla ağlayarak gitti. İlkokula başlayınca okuma yazma öğrenememe, arkadaş edinememe, sonrasında akran zorbalığı nedeniyle okulu bırakmak istedi. İkinci dönem boyunca pedagog yardımıyla okuma yazma problemini çözdük, ancak yine de okula ağlayarak gitmeye devam etti. 2.sınıfta ona uygun bir okul ve öğretmen bulduk. Bu sene 3 e geçti ve okuluna severek gidiyor. Çok yakın olmasa da bir tane arkadaşı var. Okulda uyumlu, başarılı, örnek öğrenci olduğu söyleniyor. Ama asıl problem evde tam tersi bir çocuk. Hiçbir söylenileni dinlemiyor, herşeye itiraz ediyor, kardeşiyle babasıyla ve benimle her gün kavga halinde... Çoğunlukla söylediklerimizi duymuyor, örneğin yemeğe en az 5 kere çağırmak gerekiyor. Bize söylediği herşeyin şartlar ne olursa olsun anında yerine getirilmesini istiyor, örneğin kardeşi 40 derece ateşli bir yandan istifra ediyor, hastanenin aciline giderken önce onun karnını doyurmamızı istiyor ve bunu yol boyunca tekrarlayıp sonunda ağlamalar öfkelenmeler başlıyor. 2 sene önce dürtüsellik var diye ilaç verdiler kullanmadım. Ama bazen acaba kullanmalı mıydım diye düşünüyorum. Dışarı çıkarken pijamanın üzerine şort giyme, aynı ayağa iki ayakkabı üstüste giymeye çalışma, ya da sadece iç çamaşırıyla ayakkabısını giyerek sokağa çıkmaya teşebbüs etme gibi farkında olmadan yaptığı tuhaf davranışları var... Tam anlaşılması için konuyu biraz uzattım kusura bakmayın. En kısa zamanda tavsiyelerinizi bekliyorum, sevgiler..