Konusu 'Geçmiş Hataların Onarımı' forumundadır ve şekerci tarafından başlatılmıştır. Şu anda degersizlik hissini nasıl yenebilirim? konusunu okumaktasınız.Konu içeriği kısaca Değersiz olduğum hissi içime öyle bir kazınmış ki atamıyorum sanki. İyi olmaya iyi düşünmeye çocuğumla bağlanmaya çalışıyorum( çocuğum 1 yaşında )ama
Bu konu 14869 kez görüntülendi ve 69 yorum aldı ...
Değersiz olduğum hissi içime öyle bir kazınmış ki atamıyorum sanki. İyi olmaya iyi düşünmeye çocuğumla bağlanmaya çalışıyorum( çocuğum 1 yaşında )ama anneliğin tadina varmak diyorsunuz ya keyfini çıkarmak mutlu olmak.. bir yanim hep kırık gibi benim,sevinirken tam anlamiyla mutlu olup hakkini veremiyorum sevinmenin ☺kaygiliyim da onu da atamadim sanırım. Bunu yapabilen genislemeyi beceren annelerden yardiMm istiyorum. Ayrıntılarıyla..bu iş nasıl oluyor?
Aslında bu konuyu ben de ara ara yaşiyorum belki de çocuklarimizla yaşadiğimiz tüm sorunların başlangiç noktası burası.bende merakla bu konu hakkında tavsiyeler bekliyicem..Değersiz olduğum hissi içime öyle bir kazınmış ki atamıyorum sanki. İyi olmaya iyi düşünmeye çocuğumla bağlanmaya çalışıyorum( çocuğum 1 yaşında )ama anneliğin tadina varmak diyorsunuz ya keyfini çıkarmak mutlu olmak.. bir yanim hep kırık gibi benim,sevinirken tam anlamiyla mutlu olup hakkini veremiyorum sevinmenin ☺kaygiliyim da onu da atamadim sanırım. Bunu yapabilen genislemeyi beceren annelerden yardiMm istiyorum. Ayrıntılarıyla..bu iş nasıl oluyor?
Merhaba.Kendinizi iyi hissediren arkadaşlar,akraba,es dost vs.ile gorusmemiz fayda sağlayabilir.
Merhaba. Ne kadar önemli bir konuya değişmişsiniz. Aslında yaşadığımız hemen her olumsuz olayın bizde uyandırdığı ilk histir değersizlik heralde. O nedenle yıllar içinde birikir birikir artık ağır bir yük gibi olur omuzlarda...Değersiz olduğum hissi içime öyle bir kazınmış ki atamıyorum sanki. İyi olmaya iyi düşünmeye çocuğumla bağlanmaya çalışıyorum( çocuğum 1 yaşında )ama anneliğin tadina varmak diyorsunuz ya keyfini çıkarmak mutlu olmak.. bir yanim hep kırık gibi benim,sevinirken tam anlamiyla mutlu olup hakkini veremiyorum sevinmenin ☺kaygiliyim da onu da atamadim sanırım. Bunu yapabilen genislemeyi beceren annelerden yardiMm istiyorum. Ayrıntılarıyla..bu iş nasıl oluyor?
Benim önerim ve kendi yöntemim şu, kendinizi her değersiz hissettiren durumda ve aklınıza her geldiğinde "Ben değerliyim, Allah'ın yarattığı bir kul olarak çok değerliyim" telkini yapmak, yani bunu sürekli sanki içeriden biri sesleniyormuş gibi duymak... Bir de günlük de olsa karşılaştığınız olaylara karşı "değerli bir kişi nasıl davranırsa öyle davranmak"... Bu kıymetli iyi oluş sürecinde ilerleme katederseniz ve farklı yöntemler keşfederseniz burada paylaşmanızı isteriz, bir çok kişiye yol gösterici olur belki de...
Degersizlik hissi iliklerime kadar islemis hic hatirlamiyorum deger gordugumu cocuguma yasatmayacaktim kendime soz vermistim ama geriye baktigimda yasatmisim simdi telafisi zor oluyor nasil kendimizi degerli hissedecegiz ve cocuklarimiza da degerli olduklariniarini hissettirecegiz
Yaratilan her canli cok degerlidir. Bu bilincin cok onemli oldugunu dusunuyorum ben. Bir karinca da bir salyangoz da bir ot da en az bir insan kadar kiymetlidir. Topraga dusen ve tutunan tohumun yesermesinin onune gecemezsiniz, sayet ömür bicilmisse kayalari dahi delebilir o. Icerisindeki tutunma mucadelesi ise ancak saygiyi hakeder. Bizler cok yanlis buyutulduk. Hem degersizlik hissi edindirildik hem de her bir canliya hakettigi degeri verme hissimizin ustunde tepiniverdiler, bilmeden de olsa. Degerli oldugumuzu hissedebilmek icin deger vermekle baslayabiliriz bence. Her bir canlinin yasam hakki, kiymeti kendinden. Ve hatta esyalarin. Eşyanın da kaderi vardir, diyordu bir sair. Gercekten oyle. Onu bile hissedebilmeye calismak lazim. Elinizden dusup kiriliveren tabagin kaderini bir dusunsenize. Dususu bir yapragin omrunun bitisi gibi gibi agir cekimde canlaniyor insanin gozunde. Cat.. Kirildi ve omru bitti. Artik geri donus yok.
Ve biz insanoglu.. Nasil buyutulursek buyutulelim, bunun sorumlulugunu baskalarina yukleyip kenara cekilme hakkimizin olmadigini dusunuyorum. Oyle olsa idi her sucluyu kotu yetistirildigi icin affetmemiz gerekirdi. Oysa onun vicdani vardi susturmamaliydi. Bizim de vicdanimiz var, duyarsizlastirilmis olsak da sesi kisilmis olsa da cocukluk yaralarimizdan oturu, orada muhakkak var. Onu dinlemeyenler kotu insan oluveriyor iste. Insanoglunun yukumlulugu burada basliyor, vicdanini konusturmakla. Vicdaninizi dinleyin ve onun duyarliligini derinden hissedin derim. Bu duyarlilik sizi deger verme daha dogrusu herseyin değerini hissedebilmeye yoneltir. Deger vermeyi ogrenince insan kendi degerini kesfetmeden duramaz..
Kimsenin deger bictigi kadar degilizki, kiymetimiz kendimizden.
Bende ayni seyleri yasiyorum ve duzeltemiyorum cabalasamda.okadarki yaram derin kendime iyi guzel hicbiseyi yakistiramiyorum heryerde kusurlu hatali goruyorum farkindayim,savasiyorum ama bir arpa boyu yol alamadim
değerli bir kişi nasıl davranır acaba ben de değerli olma hissini tanımıyorum.Merhaba. Ne kadar önemli bir konuya değişmişsiniz. Aslında yaşadığımız hemen her olumsuz olayın bizde uyandırdığı ilk histir değersizlik heralde. O nedenle yıllar içinde birikir birikir artık ağır bir yük gibi olur omuzlarda...
Benim önerim ve kendi yöntemim şu, kendinizi her değersiz hissettiren durumda ve aklınıza her geldiğinde "Ben değerliyim, Allah'ın yarattığı bir kul olarak çok değerliyim" telkini yapmak, yani bunu sürekli sanki içeriden biri sesleniyormuş gibi duymak... Bir de günlük de olsa karşılaştığınız olaylara karşı "değerli bir kişi nasıl davranırsa öyle davranmak"... Bu kıymetli iyi oluş sürecinde ilerleme katederseniz ve farklı yöntemler keşfederseniz burada paylaşmanızı isteriz, bir çok kişiye yol gösterici olur belki de...
çok güzel yazmışsınız. Sorumluluk başkalarına yüklersek belki vicdanımız rahatlar ama diğer durum da da kendimizi suçlu hissedersek kendimizi onarmamıza engel olmaz mıyızYaratilan her canli cok degerlidir. Bu bilincin cok onemli oldugunu dusunuyorum ben. Bir karinca da bir salyangoz da bir ot da en az bir insan kadar kiymetlidir. Topraga dusen ve tutunan tohumun yesermesinin onune gecemezsiniz, sayet ömür bicilmisse kayalari dahi delebilir o. Icerisindeki tutunma mucadelesi ise ancak saygiyi hakeder. Bizler cok yanlis buyutulduk. Hem degersizlik hissi edindirildik hem de her bir canliya hakettigi degeri verme hissimizin ustunde tepiniverdiler, bilmeden de olsa. Degerli oldugumuzu hissedebilmek icin deger vermekle baslayabiliriz bence. Her bir canlinin yasam hakki, kiymeti kendinden. Ve hatta esyalarin. Eşyanın da kaderi vardir, diyordu bir sair. Gercekten oyle. Onu bile hissedebilmeye calismak lazim. Elinizden dusup kiriliveren tabagin kaderini bir dusunsenize. Dususu bir yapragin omrunun bitisi gibi gibi agir cekimde canlaniyor insanin gozunde. Cat.. Kirildi ve omru bitti. Artik geri donus yok.
Ve biz insanoglu.. Nasil buyutulursek buyutulelim, bunun sorumlulugunu baskalarina yukleyip kenara cekilme hakkimizin olmadigini dusunuyorum. Oyle olsa idi her sucluyu kotu yetistirildigi icin affetmemiz gerekirdi. Oysa onun vicdani vardi susturmamaliydi. Bizim de vicdanimiz var, duyarsizlastirilmis olsak da sesi kisilmis olsa da cocukluk yaralarimizdan oturu, orada muhakkak var. Onu dinlemeyenler kotu insan oluveriyor iste. Insanoglunun yukumlulugu burada basliyor, vicdanini konusturmakla. Vicdaninizi dinleyin ve onun duyarliligini derinden hissedin derim. Bu duyarlilik sizi deger verme daha dogrusu herseyin değerini hissedebilmeye yoneltir. Deger vermeyi ogrenince insan kendi degerini kesfetmeden duramaz..
Kimsenin deger bictigi kadar degilizki, kiymetimiz kendimizden.
Alıntı yap
şekerci Nickli Üyeden Alıntı
Siz düşününce ilk aklınıza ne gelir?
