Talebeanne
New member
Merhaba sevgili çocuk dostları;
Size Adem güneş hocamızla randevu tecrübemden bahsetmek istiyorum. Yalıtımdan yeni çıktım, duygularım daha demlenme aşamasında, ama o kadar güzeller ki burada derdine çare arayanlara belki bir yudum su olur düşüncesiyle yazmak istedim. Aile içi problemlerimizin çok yoğun olduğu bir dönemde hocamızdan randevu aldım, kendimi çok çaresiz hissettiğim bir dönemdi. Randevu için aradığımda dahi ağlıyordum. Elhamdulillah bir yola girdik, bana her hafta egzersizlerle kendimi dinlemeyi, kendimi bırakmayı öğretti, inşallah kaybetmeyecek şekilde öğrenmişimdir. Evlilik sorunları sandığım şeylerin bir çoğunun çocukluğumda aldığım yaralardan dolayı aşırı hassaslaşmış bölgelerim olduğunu gördüm. O yaraları duymak, duymazdan geldiklerimin üzerine eğilmek o küçük kızı okşamak, onun duygularının 26 yaşındaki ben'e nasıl miras kaldığını görmek beni ilk başlarda bayağı zorladı. İlk haftalar o kadar öfkeliydim ki.. dirayetle inanmaya çalıştım bu tünelden çıkacağıma bir ışığın olduğuna. En ince ayrıntısına kadar hatırladığım ilk çocukluk hatıramdan bugünüme yolculuk ettim, bür not defteri tuttum ilk günden itibaren ve tüm anılarımı oradaki hislerimi yazdım. Hocamızın bana bir benzetmesi oldu, çok dayak yemiş bir çocuk nasıl şefkatle ona biri elini uzatsa kaçmaya çalışır aynen o haldesin sen de dedi. Gerçekten de herkese setler çekmiş ve onların haklılığına yürekten inanmıştım ama kabullenince açılıyormuş gönül.. bunu bizzat bu yaşımda gördüm. Gerçek anlamda sevilmemiş çocuk gerçek anlamda sevemeyen kadın oluyormuş bunu bizzat gördüm. Mesela ben çiçek beslemekten nedense nefret ederdim, evime hediye gelen tüm saksı çiçekleri birilerine hediye etmişimdir; yalıtım sürecinde doğayla içiçe olma isteği doğdu bende park bahçe dolaştık kızımla. Aa bir baktım marketteki çiçekler gözüme ne kadar güzel geliyor, ilk kez evime beslemek üzere bir çiçek aldım ve ona isim bile verdimtomurcukları neşem oldu. Kızıma çok hassastım her zaman ama yaklaşık ayda 1-2 kere ciddi öfke hali geliyordu üzerime tahammül edemiyor anneliğe bi an yabancılaşıyor kızımla beraber ben de ağlıyordum. Hepsi tedavinin sonunda rafa kalktı. Anneliğime kızıma bakışıma iletişimime çok şükür dışarıdan bile övgüler gelir, ne kadar hevesli bir annesin diye ben de kendimi kızıma ne kadar bağlıyım o da bana öyle diye düşünürdüm ama dostlar inanın gülüşü, sesi her hali artık sanki yüreğimde daha derinlere dokunuyor. Yüreğimdeki tortuları kazıdıkça kızım sindi her köşeye, etraf gül bahçesi.. eşime kendimi teslim edebiliyorum, düşündüğümde onun da güzel kalbini gördüm. Anlaşmazlıklar sadece yaralardan. Yaralarımıza çok tuz olmuşuz, Rabbim sarmayı nasip etsin. Allahın El-Adl ve Er-rahman ismi sanki kalbime tecelli etti dostlar; bana o yaşadıklarımı yaşatıp kalbime eziyet edenleri bir bir gördüm, affettim, kendimi iyileştirdim ve bana herşeyi temize çekecek bir aile verip adaletle davranan Rabbime şükrettim.. herşey aslında ufak bir farkındalıkla alakalı. Bunu iyi bir uzmandan yolu ve yordamınca öğrenince hiç birimizin hele ki hiç bir annenin aşamayacağı sorunumuz yokmuş , sadece yöntemlerden yoksunuz ve çok incitilmişiz. Rabbim dertlilere derman versin.. bana da bu hali devam ettirmem için bol dua edin olur mu.. hayırlı geceler.
Insallah bu halinizi surekli devam ettirebilirsiiz...biseyi merak ettim...herhafta egzersiz verdid dedidin adem hoca...o egzersizlerden bahsedermisiniz bizlere..tesekkurler..