Oğlum uç buçuk yasinda.doğduğundan beri güvenli bağlanmaya çalışıyorum.çoğu zaman ruhumuzun birbirine aktığını hissediyorum.ama muhakkak yanlış yaptığımız şeyler olmuştur.mesela oyun oynarken kuralı bilmesine rağmen hep kendine gore oynar.zar atarız az sayıyı kabul etmez muhakkak dört beş gelecek eliyle katakulli yaparak istediği sayıyı getirtir.sonra oyunda diyelim ki besin geldiği yeri beğenmedi altıya yediye ilerletir yada daha önce bitirmeye çalışır kazanmak icin.saklambaç oyniyoruz diyelim hep kendisi sobelicek benim onu bulmamı istemez.önceden çok hırslıydı sinirinden hemen aglardi simdi sadece hayir sobelemedin diye çok sert bicimde bağırıyor. hayvanlar la oynarken de istemediği birşey oluca ayni tepkiyi gösteriyor. Yaşı küçük diye bu normal mi hep onun istediği mi olmalı?sizler neler yapıyorsunuz