Merhaba arkadaşlar ben geldim güvenli bağlanma yı bitirdim annelik sanatını 47 yaşa kadar okudum şimdi doğal ebeveynliğe başladım ve kendimi insan olduğumu benliğimi be kadar unutmuşum ne kadar geçmişim kendimi onu anladım çocuğuma bazı yanlışlarımı anladım düzeltmeye çalışıyorum şimdi.nasılsın diye sorarsanız daga kötüyüm çünkü eşimle problemlerimiZ çok annemin kötü durumda olduğunu hasta olduğunu duydum üzüldüm bi kardeşimle küstüm onunla kavga ettik yıkıldım.en sonuncusu da eşimle kötüyüz sanırım artık dayanamıyorum ilk tartışmamızda eşim duvar gibi vurdu yüzüme ayıbımı senin sorunun kendinle benim yok bi sorunum diye.adem hocanın geçen hafta aidiyet videosunu izledik bi akşam önceside kavga ermiştik yarım kilo barbunya dolapta bozulmuş atıldı diye demediğini bırakmadı patlama yaşadı çünkü bi süredir içinden gelmeden bana üzüldüğü için iyi davranmaya çalışıyodu isteksiz yaptığını farkındaydım ve patladı o akşam bana bana böyle davrandığını düşünüp düşünmediğimi sordu samimi soruyorum dedi benim emeğime saygı duymuyosun gibi cevap vermemi beklemeden beni suçladı bende dayanamadım ben beni evet malın gibi gördüğünü 11 yıldır hep senin istediğin gibi bi insan olmamı istediğini söyledim duygusal hiç bi yakınlığın yok zoraki benimlesin çalışmaktan ailesiyle vakit geçirmek den herşeyden keyif alıyor ama benimle olan zamanında almıyor bizi dışarı çıkardığında 2saat sonra yetermi eve gidelim artık diyor sanki köpeğini çıkarmış gezmeye gibi 11 yıldır benden sabah kalkıp kahvaltı hazırlamamı istiyor ama ben yapamıyorum ilk kaçtığımızda 15 gün falan her sabah kalkıp hazırladım babasınada onada sonra daha karısı bile değilken ayakkabılığa kim döktüyse benden önce olmuş bişey dökülmüş onu temizle demiş ben duymamışım bile cahildim kabul ediyorum bilmiyordum ama hiç bi zaman ben bilmem yapmam demedim öğrendim yaptım herşeyio gün beni duvardan duvara savurdu tam kapıdan çıkacakken yalvara dökere kipaya görürecekti beni o gün sanırım ben çok büyük bişey yaşadım hayal kırıklığı mı ne bilmiyorum ama o günden sonra birdaha kahvaltı hazırlamadım isteye bile yemin ederim yapmıyorum ben çalışırken kalkıp birlikte yapıyoduk ozamanda yemiyodu doğru düzgün hep beni saçı uzun aklı kısa olarak gördü hep görevin yapacaksın ben nasıl çalışıyorum eşek gibi sende yapacaksın temizlik yemek kahvaltı diye hep aşağıladı ve en önemlisi de bana ait olmadı hiç ailesine aitti hala da öyle hiç bi konuda bana arka çıkmadı hep beni el kızı diye baktı onlardan yana oldu 11 yıldır bi gezmeye çıksak ailesine karımı gezmeye götürüyorum diyemedi arkadaşlara oturmaya gidiyoruz diye yalan söyledi hep ilk 2 yıl babasının evinde oturduk beraber görümcem geldi kocasından ayrılıp daha 4 aylık evliydım evde olduk 3 aile bi ablama oturmaya gitsek yarım saat sonra arardı babası hadi geç kalmayın evinize gelin derdi ve eşim bişey demezdi kalkar giderdik sonra bi ayrılık döneminden sonra kiraya çıktık ama bağımlılığı asla geçmedi yemeği onlar da yedik hafta sonumuz diye bişeyimiz yoktu neyse çok uzattım bendebunları kibarca anlattım ona ait olamadığını benimle bütünolmadığını şimdide küstü kendini kapattı konuşmuyor eve geç geliyor kızımız uyuyana kadar oynuyor onunla sonra yatıyo dün gece gittim güzel güzel konuşmaya çalıştım ben ben olamamışım herşeyi yıkacağım kendimi tekrar yapacağım diyor ama bana ait olamamasının nedeni benmişim beni eğitmeye çalışırken ihtiyaç duyduğum şeylere zamanı kalmamış öyle diyor ben kendimi artık gerçekten hayvandan daha aşağı görüyorum artık ayrılık düşünüyorum gidecek ana baba evim olmadığını biliyor o yüzden bu sefer ciddi yim ciddi düşünüyorum diyor bana tehtit eder gibi benim için en önemli şey kızım diyor gerisi boş diyor bıktım kızlar eşimi çok seviyorum ama yoruldum artık hiç biyerinden varılmıyo titiz biri ve benim yaptığım hiç bişey onu tatmin etmiyo dayanamıyorum nolur yardım edin izmirde bildiğiniz adem hocanın öğrencisi yada onunla fikirdaş bi aile danışmanı pedagog varsa söyleyin gidelim sarılıyorum seviyorum olmuyo olmuyo istemiyo git yanımdan diyo uyucam kalk diyo gururum diye bişey kalmadı ufacık şeylerden dev yapıyo bi kere evi terk etmeye kaşkmıştı gururumı ayaklarımın altona aldım bırakmadım her zor anında yanındaydım ama varsa yoksa ailesi bıktım artık bende insanım sus sus sus olsun boşver boşver diye diye geçirmişim ömrümü dayanamıyorum yoruldum boşanmakmıdır en doğrusu hergün her lokmamda ağlar oldum 2 haftadır