Fadime Yazıcı
Editör
Merhabalar
Güzel bir gelişme sağladığımız bir konudan bahsetmek istiyorum
Kizimin saçları çok ince tellidir. Tabiri caizse her saç tarama bir olay olurdu bizim evde. Aslında gerçekten hak veriyordum, arkası bir tutam yumak olmuş gibidir hep. Bu saçı açacağına kes at dersiniz artık, o derece. Maalesef annemden gördüğüm saç tarama metoduyla da hizlica tarayım da bitsin derdindeydim. Bu neredeyse bir alışkanlık bozukluğuna dönecekti, ki tarağı görür görmez ağlamaya başlıyordu. Argan yağı, zeytin yağı kullandım, tarağını büyük tarakta değiştirdim, banyoda köpükle taradım yine iyi bir çözüm elde edemedim.
Kendisi 3 yaşlarında ve saç güzelliği kavramını da henüz bilmiyorken saçlarını kestirmek fikri geldi aklıma, öyle ya antipati ve fobi oluşacaktı saça ve tarağa karşı. Kuaföre gittik, kuaföre önceden tembih ettim, lütfen acitmayin, durmaz diye. Merak etmeyin dedi. Orda kuaförde nasıl saç tarandigini öğrendim. Küçük küçük desteler alıyordu eline, kökünden değil ucundan başlıyordu taramaya. Ucundan tararken biraz yukarısini da diğer ellerindeki parmaklarıyla destekliyordu, tutuyordu acımasin diye.
Kesme işlemi bitti. Eve gidince kızımla konuştum. "Elifcim, senden özür dilerim, saçını tararken çok hızlı tarıyordum, canını acitiyordum. Kuaforden nasıl saç taranacağını öğrendim. Bundan sonra çok yavaş ve canını acitmamaya çalışarak tarayacağım söz veriyorum. Beni affeder misin?" dedim. Kafasını evet anlamında salladı. Sarıldık. Bana izin verir misin denememe dedim, tamam dedi. Bir işi tatlıya bağlayınca ve işler yolund gidiyorsa bizim klasik sozumuzdur birbirimize sarılıp "Canım annem, Canım kızım" demek...
Şimdi yaklaşık 2 ay oldu. Hamd olsun sorunumuz çözüldü.
Güzel bir gelişme sağladığımız bir konudan bahsetmek istiyorum
Kizimin saçları çok ince tellidir. Tabiri caizse her saç tarama bir olay olurdu bizim evde. Aslında gerçekten hak veriyordum, arkası bir tutam yumak olmuş gibidir hep. Bu saçı açacağına kes at dersiniz artık, o derece. Maalesef annemden gördüğüm saç tarama metoduyla da hizlica tarayım da bitsin derdindeydim. Bu neredeyse bir alışkanlık bozukluğuna dönecekti, ki tarağı görür görmez ağlamaya başlıyordu. Argan yağı, zeytin yağı kullandım, tarağını büyük tarakta değiştirdim, banyoda köpükle taradım yine iyi bir çözüm elde edemedim.
Kendisi 3 yaşlarında ve saç güzelliği kavramını da henüz bilmiyorken saçlarını kestirmek fikri geldi aklıma, öyle ya antipati ve fobi oluşacaktı saça ve tarağa karşı. Kuaföre gittik, kuaföre önceden tembih ettim, lütfen acitmayin, durmaz diye. Merak etmeyin dedi. Orda kuaförde nasıl saç tarandigini öğrendim. Küçük küçük desteler alıyordu eline, kökünden değil ucundan başlıyordu taramaya. Ucundan tararken biraz yukarısini da diğer ellerindeki parmaklarıyla destekliyordu, tutuyordu acımasin diye.
Kesme işlemi bitti. Eve gidince kızımla konuştum. "Elifcim, senden özür dilerim, saçını tararken çok hızlı tarıyordum, canını acitiyordum. Kuaforden nasıl saç taranacağını öğrendim. Bundan sonra çok yavaş ve canını acitmamaya çalışarak tarayacağım söz veriyorum. Beni affeder misin?" dedim. Kafasını evet anlamında salladı. Sarıldık. Bana izin verir misin denememe dedim, tamam dedi. Bir işi tatlıya bağlayınca ve işler yolund gidiyorsa bizim klasik sozumuzdur birbirimize sarılıp "Canım annem, Canım kızım" demek...
Şimdi yaklaşık 2 ay oldu. Hamd olsun sorunumuz çözüldü.